Gezucht en gesteun
Plaats een reactieHet is dinsdagochtend. Als waarnemend huisarts ben ik met de laatste consulten van het ochtendspreekuur bezig als ik een telefoontje van een thuiszorgmedewerkster krijg. Ze vertelt me dat de heer X toenemend benauwd is. In het dossier van deze patiënt zie ik dat hij COPD heeft en geregeld infecties doormaakt met frequente ziekenhuisopnames tot gevolg.
Ik spreek af dat ik na het afronden van het spreekuur meteen langs zal gaan. Rond het middaguur parkeer ik mijn auto voor een jarenzeventigrijtjeshuis. Ik druk op de bel. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een figuur opstaan in de woonkamer. De voordeur zwaait open. Een blozende vrouw van een jaar of 50 doet vrolijk de deur open. Nadat ik me heb voorgesteld val ik even stil, ik twijfel of ik wel op het goede adres ben. De vrouw ziet mijn twijfel en begint te vertellen dat haar man ziek is. Ze zegt dat hij vandaag niet alleen kon zijn dus dat ze daarom een dagje vrij heeft genomen. Ze wijst naar boven en achter haar aan loop ik de trap op. Op de krappe bovenverdieping ligt de heer X zeer benauwd in bed. Na een korte anamnese en vlug lichamelijk onderzoek is het mij duidelijk dat hij vanwege een hoge verdenking op een pneumosepsis naar het ziekenhuis moet. Nadat de patiënt hiermee akkoord is gegaan vraag ik aan zijn echtgenote of ik beneden even de ambulance en de longarts mag bellen. Ik instrueer haar alvast wat spullen te pakken als ik zelf bellend naar beneden loop. Ik word in de wacht gezet terwijl de dienstdoende longarts wordt opgepiept. Ik hoor flink wat gezucht en gesteun en bedenk me dat patiënt X toch wel heel erg benauwd moet zijn als ik hem beneden kan horen. Het gezucht gaat over in luid gekreun. Ik draai mijn gezicht naar de gang en plotseling blijft mijn blik hangen op een levensgroot televisiescherm. Ineens bevind ik me midden een heftige scène van een pornofilm. Even sta ik aan de grond genageld. Het piepje van de wachttoon herinnert me eraan dat ik ieder moment de longarts aan de lijn kan krijgen. Om een gênant begin van dit gesprek te voorkomen struikel ik bijna over mijn eigen voeten op zoek naar de afstandsbediening. Snel zet ik de tv uit.
Als de patiënt later de ambulance wordt ingeladen kan ik een glimlach net onderdrukken als ik zijn vrouw een hand geef. Met een grote grijns stap ik in de auto, zet de muziek nog iets harder en ik bedenk me nog maar eens wat een fantastische baan ik heb.
- Er zijn nog geen reacties
