Gefilmd
5 reactiesAls huisarts voerde ik kortgeleden voor het eerst een euthanasie uit. Uiteraard nerveus van tevoren: is de voorbereiding voldoende, zijn de papieren in orde, zal de uitvoering goed gaan...
Het huisbezoek was goed: ondanks het verdriet toch een positieve sfeer. Mijn patiënte had zich neergelegd bij de uitzichtloosheid van haar ziekte en kon zich verzoenen met de aankomende dood. Haar familie steunde haar daarin. Al met al voor mij een goede setting voor mijn eerste euthanasie.
Een laatste medicatiecheck, infuus controleren en de procedure volgen. Ondertussen de tijd in de gaten houden, geconcentreerd blijven, je proberen wat af te sluiten voor het verdriet om je heen. Na het overlijden de familie condoleren, GGD-arts bellen, wachten. Procedure toelichten, formulieren controleren, melding aan officier van justitie afwachten. Na akkoord kan de familie de begrafenisondernemer bellen, en zich gaan bezighouden met de uitvaart en het afscheid.
Maar wat gebeurt daar? De familieleden kijken beelden van de euthanasie terug. Terugkijken? Wat? Ik laat het op me inwerken. Te verbaasd om er direct op te reageren ga ik naar huis, en deel de ervaring met mijn partner. Na zijn reactie daalt het bij me in: tijdens het verrichten van mijn eerste euthanasie zijn er, zonder toestemming van de patiënt en van mij, opnamen gemaakt. Op beeld is vastgelegd hoe ik iemand euthanaseer.
Ik wind me steeds meer op. Kan dit zomaar? En wat nu? Collega’s, intervisiegenoten en een bevriende klinisch psycholoog denken en voelen mee. Dat helpt gelukkig.
Na advies van de Artseninfolijn en de LHV heb ik contact gezocht met de familie, en gezegd dat ik de beelden terug wil zien en niet wil dat ze de beelden verspreiden. Na het – lastige – terugkijken van de beelden heb ik ze permanent kunnen wissen. Ik heb de echtgenoot van mijn patiënt gevraagd waarom er gefilmd was. Hij zei dat er zo een mogelijkheid was om de euthanasie terug te kunnen zien als aanwezige familieleden er emotioneel niet bij konden blijven.
Jammer dat ‘mijn eerste’ euthanasie, die zo goed verliep, door deze ervaring toch een bittere nasmaak geeft.
Reden voor mij om deze ervaring te delen, aangezien ik me kan voorstellen dat dit bij collega’s ook kan gebeuren. En: er lijkt hierover nog geen standpunt te zijn van een (huis)artsgerelateerde organisatie.
T.L. Spruit
Huisarts, Rotterdam
Mijn eerste euthanasie, tezeer met de hele situatie bezig om rariteiten als ongepast te beoordelen, was bij een Hindoestaans-Surinamer waarbi,j van het moment dat ik de trap op kwam, (een woning op de 1ste verdieping) ik gefilmd werd met meerdere mob...iele telefoons tegelijk. Alle details werden vastgelegd, inclusief de smartekreten van de familie bij het overlijden. Later werd mij duidelijk dat dit alles ook gedeeld werd met de gemeenschap in Suriname, als overlijdensbericht.
Aan één kant vond ik het oninvoelbaar, ongepast en wezensvreemd. Aan de andere kant wist ik dat ik mijn deel naar eer en geweten had uitgevoerd, en schaamde ik mij niet.
Wieteke Lucas-Ploegmakers
Huisarts, Dordrecht
Zelfde ervaring; ik merkte tijdens de procedure dat er gefilmd werd. Ook daar niet tevoren overlegd. Dat vond ik nog het raarste. Achteraf de familie gebeld en gezegd dat de beelden voor henzelf zijn maar dat ik niet wil dat het in de openbaarheid ko...mt. Het fenomeen zal modern zijn, maar even overleggen is wel zo netjes.
KNMG
artsenfederatie, Utrecht
Het kan voor een arts behoorlijk ongemakkelijk voelen als een patiënt of familie een geluids- of beeldopname wil maken. Al helemaal als een beeldopname heimelijk is gemaakt, zoals een arts meemaakte tijdens het uitvoeren van een euthanasie (praktijkp...erikel Gefilmd, MC 35). Tegelijk is de tendens dat patiënten steeds vaker behoefte hebben aan het maken van een gespreksopname. Zo kan het prettig zijn om informatie van de arts terug te kunnen luisteren. Er zijn artsen die dit onderdeel van hun zorgverlening hebben gemaakt. Maar wat zijn de regels? Patiënten mogen volgens de wet een geluidsopname maken zolang het voor privégebruik is. Het is een kwestie van fatsoen om dit aan de arts te melden, geen juridische plicht. Daarentegen is het heimelijk maken van beeldopnames verboden, dit moet vooraf gemeld worden. Eind oktober komt de KNMG met een handreiking die artsen handvatten geeft om het opnemen van gesprekken op een goede manier te integreren in de praktijk: zodat het de patiënt helpt, past bij de arts en de zorg verder helpt.
Alex Poppelaars
huisarts, Breda
Dank voor deze waardevolle ervaring. Er is anno nu wat mij betreft niets op tegen om dergelijke indringende en vaak ook mooie momenten vast te leggen. De familie in kwestie had dit tevoren beter bespreekbaar kunnen maken om te bezien of dit voor beid...e partijen wel zo'n goed idee was. Ik neem mij voor om in voorkomend geval het initiatief te nemen en zal de mogelijkheid om te filmen benoemen.
P.J.E van Rijn
oud - huisarts, Rheden
Sinds de openbare tv-uitzending van de euthanasie op `Tante Hannie Huppakee` kan het toch geen verbazing meer wekken dat er geen privacy meer bestaat in de sterfkamer. Niets nieuws onder de zon trouwens, want op 19`eeuwse schilderijen zit ook jan en ...alleman rond het sterfbed. Wél moet ook dit gezien worden als een symptoom van het hellend vlak waarop euthanasie in Nederland zich bevindt.` Big Brother` kijkt mee, onder het motto : Geheimen zijn leugens ,delen is meeleven, privacy is diefstal .Stop dus dat theater van nieuwsgierige meegluurders . In de sterfkamer is er slechts plaats voor het klassieke drietal : De ziekte , de patiënt en de dokter .Wat was dat trouwens een heerlijke tijd ,die van vóór de euthanasiewet .Alles in het geheim en ..géén getuigen ! Peter van Rijn