Fort Knox
Plaats een reactieMidden in de nacht, wachten in het pikkedonker. Voor een dichte deur. Een melding op de hap over ‘een verwarde man die op straat was gaan dwalen en door de politie naar huis was gereden’, brengt ons hier.
Een flauw schijnsel van licht valt op de stoep: door het matglas ontwaren we schimmen. Iemand probeert de deur open te doen. Het lukt niet. We horen het metalen geluid van de sleutel tegen het slot, maar ook dat de sleutel de opening niet bereikt. Stemverheffing, gemopper. Duidelijk is dat de spanning hier behoorlijk is opgelopen vanavond. ‘Waarom moet jij dan ook zo nodig de straat nog op?!’ Drie minuten staan we zo roerloos voor de deur, wetende dat een opmerking van onze kant deze hoogbejaarde mensen enkel meer stress zal bezorgen. En het dus nog langer duurt.
Uiteindelijk zwaait de poort open. Een vrouw met een rollator beheert de sleutelbos. Nu kunnen we dokteren! Bij de man om wie het gaat is ongetwijfeld sprake van parkinson: afwezige mimiek, traagheid en armoede van bewegingen. Hij weet niet wat er is gebeurd. Alleen, hoe heeft deze man dit Fort Knox ooit kunnen verlaten?
Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl
- Er zijn nog geen reacties