F****** FARMA
9 reactiesAls ik dit stukje typ, heb ik eerst vier uur lang op de bank gelegen, niet in staat om zelfs maar mijn jas en schoenen uit te doen nadat ik een piepklein boodschapje om de hoek deed. Doodmoe.
Mijn spieren doen het niet. Lezen gaat ook al niet, want een krant, boek of tablet vasthouden is te zwaar. Alles is te veel. Ik ben dolblij dat ik vandaag niets hoef, want ik kan ook niks anders dan liggen staren op de bank. Tenzij ik mezelf heel erg oppomp, dan kom ik tot halverwege de trap. Maar ja, wat dan? Op handen en voeten verder en boven gaan liggen, of op mijn billen terug naar beneden en weer op de bank zien te geraken?
Zo niet vorige week. Ik had tijdens een, voor mij belangrijke, vergadering het gevoel dat ik vuur spuugde, mijn ogen vonkten, mijn hart explodeerde en ik moest bijna braken van de inwendige stress. Bij een onderwerp dat me professioneel raakte, maar niet meer dan dat. En dat alles ondanks de bètablokker die ik had genomen; 10 mg was duidelijk niet genoeg. Hoewel ik wist dat mijn reactie buitensporig was, kreeg ik het totaal niet onder controle.
Maar ja, TSH 0,09, FT4 30, daar is ook geen kruid tegen gewassen.
Ik had gehoopt dat het nu eindelijk goed was. Van Thyrax 175 mcg was ik inmiddels gezakt naar ‘levothyroxine natrium’ 137 mcg. Toen ik drie maanden geleden prikte, leek dit eindelijk de goede instelling. Na anderhalf jaar geklungel omdat Thyrax eerst een andere verpakking had, toen niet meer beschikbaar was, en het andere merk wat sterker werkte, was de dosering nu eindelijk goed, dacht ik. Maar de laatste weken begreep ik niet waarom iedereen zo F******LANGZAAM reed en die patiënten allemaal met hun F****** MOEHEID bij mij kwamen en ik allemaal van die F****** STOMME ICT-klusjes moest doen. Er komt dan een moment dat je denkt: oké, het leven als huisarts is niet makkelijk maar misschien ligt het nu toch ook een beetje aan jezelf, ga maar eens naar het lab. En ja hoor, alweer oversuppletie, weer 12 mcg terug in de dosering, weer weken waardeloze spieren, hersenen, en alles wat erbij hoort. Ik ken het ritueel. Het is inmiddels vertrouwd en ik haat het. Ik kan niet anders dan weer de dosering aanpassen. En terwijl mijn hersenen nog denken dat ik een bom (liefst kernbom) wil gooien op die F****** FARMACEUTISCHE INDUSTRIE die maar solt met die pillen en dus met ‘patiënten’, geven mijn spieren er de brui aan en kan ik voor weken rekenen op een intense ziekmakende moeheid, waarbij ik hopelijk het hoofd boven water houd, mijn patiënten niet te veel schaad en ik me daarna terugvind met een stapel administratieve achterstand die me nog eens weken kost om weer weg te werken. Kortom, een maand of drie ellende, een vast ritueel bij het verminderen van de dosering schildkliermedicatie. De ‘biologische beschikbaarheid’ schijnt te verschillen van merk tot merk. En nu Thyrax niet meer beschikbaar is kan ik niet anders dan hopen op een uiteindelijk stabiele instelling op een ander merk. Er zijn ook ergere dingen, maar dit is zo zinloos, zo onnodig, zo vreselijk jammer.
