Een spiegeltje van mijn zoon
2 reactiesMijn zoon, 10 jaar oud, heeft een probleem met zijn knie. Reden om even de huisarts te bezoeken. Na een efficiënt consult loop ik tevreden naar buiten. Hup, snel weer terug naar school. Maar zoonlief stelt direct een vraag. ‘Mam, moeten huisartsen een goed geheugen hebben?’
Ik val even stil. Vertwijfeld wat ik, zelf huisarts, als antwoord geven zal. De kunst van een wedervraag doet wonderen. ‘Hoezo deze vraag?’
‘Nou, terwijl jij tegen de dokter sprak zat zij te typen. Ze keek vaak naar haar scherm. Dat vind ik ongeïnteresseerd staan. Stel nou dat je daar komt omdat je verdrietig bent. Dan wil je toch dat ze naar jou kijkt en onthoudt wat je zegt?’
Ik complimenteer hem met deze scherpe observatie en kan niets anders dan hem gelijk geven.
Tegelijkertijd realiseer ik mij dat ik de laatste tijd ook weleens meetyp tijdens de consulten. Snel breng ik mijn zoon terug naar school, pak thuis een kop koffie en denk nog eens na over het spiegeltje waarin ik zojuist heb gekeken.
Nee, ik typ niet mee uit ongeïnteresseerdheid, ik typ mee omdat mijn hoofd door alle tegenwoordige drukte op de praktijk net iets te vaak net iets te vol zit. Een noodgreep dus! En zo komt de betrokken dokter, die de patiëntenzorg overeind probeert te houden, zonder dat ze het wil ongeïnteresseerd over.
Ik ga nadenken over een oplossing. Hopelijk is die kinderlijk eenvoudig. Ik zal mijn zoon eens om een suggestie vragen…
Lees ook
E.E. ten Berge
Bedrijfsarts, Eelde
Als je een administratieve hulp laat typen, heb je meer tijd voor de patiënt en voor meer patienten.
Wat maakt dat bijna elke arts zich gedwongen voelt zijn eigen dossiers te typen ( ipv het typen te delegeren), en vervolgens ook de zorg te deleg...eren om te kunnen typen?
L.S. Hoek
Aios longziekten , Groninnen
De balans tussen een consult van 10 min, voldoende informatie verzamelen en deze uitgebreid genoeg noteren (in geval van latere klachten toch echt een must) en aandacht geven aan de patiënt is vrees ik een beetje zoek.