Een race om de euthanasie
6 reactiesEen aanmelding voor ons hospice: een vrouw met uitbehandelde longkanker. Nu verblijft ze nog in het ziekenhuis. Terugkeer naar huis is onmogelijk in verband met de zorgbehoefte en ontbreken van voldoende mantelzorg.
Er is een euthanasiewens. Met de huisarts heeft zij hierover afspraken gemaakt. Na het lezen van de aanmelding bel ik de huisarts. Ja, er is gesproken over euthanasie, maar alleen in algemene zin. Er is geen wilsverklaring opgesteld. Er zijn geen verdere afspraken gemaakt. De huisarts is bereid mee te denken in de afstemming rondom de euthanasie, ook als de patiënte in ons hospice wordt opgenomen waar ik als specialist ouderengeneeskunde haar hoofdbehandelaar zal zijn. Ik bel ook nog de behandelend arts in het ziekenhuis met het verzoek patiënte in te lichten dat een euthanasietraject zorgvuldigheid en tijd vraagt.
Op de dag van opname maakt de patiënte me één ding duidelijk: zij wil euthanasie en liever vandaag dan morgen. Dit is met de huisarts zo afgesproken. Bovendien heeft de longarts ook gezegd dat euthanasie kan bij haar ziekte. Mijn uitleg dat dit niet zo simpel is, lijkt zij nauwelijks op te pikken. De aanwezige vermoeidheid maakt lange gesprekken lastig.
Opnieuw overleg met de huisarts. Hij bezoekt de patiënte: het verzoek is duidelijk. Maar. Nu ik hoofdbehandelaar ben, vindt hij het lastig het euthanasieverzoek verder op te nemen. We besluiten dat ik het verder oppak.
Wat volgt is een race om de euthanasie maar zo snel mogelijk te laten plaatsvinden. Ik probeer patiënte iedere werkdag te spreken om een dossier op te bouwen en voor mezelf helder te krijgen of aan de voorwaarden voldaan kan worden en of ik bereid ben de euthanasie uit te voeren. Ik ben bijna ook meer bezig met alles al te regelen (SCEN-arts, wilsverklaring opstellen) dan dat ik tijd heb voor een goed gesprek. Het appel van de patiënte blijft: hoe eerder, hoe beter. Haar nood is zo invoelbaar. Uiteindelijk voer ik de euthanasie uit, op de dertiende dag van opname bij ons. Ik heb besloten dat ik ertoe in staat ben, heb me ervan overtuigd dat ik aan de zorgvuldigheidseisen voldoe.
Het is niet de eerste keer dat dit zo gaat. Ik voel me er niet prettig bij: ik voel me erg onder druk gezet om zo snel tot uitvoering te komen.
De verwachtingen van de patiënte bij opname zijn hooggespannen: er zal snel een euthanasie volgen. De voorbereidingen eerder zijn nauwelijks getroffen: er is niet of nauwelijks dossieropbouw bij de huisarts geweest (ondanks een langer bestaand ernstig ziektebeloop), er is niets op papier gezet door de patiënte. Dat kan beter. Mag ik een
actievere rol verwachten van de huisarts? Had ik een actievere rol
van de huisarts moeten vragen? Had ik het appel van de patiënte
minder zwaar moeten laten wegen en meer tijd voor de voorbereiding van de euthanasie moeten nemen? Moet ik accepteren dat het werken als specialist ouderengeneeskunde in een hospice betekent dat ik vaker zo moet werken?
Genoeg om weer over na te denken. Want wat doe ik bij een volgende soortgelijke aanmelding?
