Een nare laatste fase
6 reacties
Na het overlijden van mijn vader heeft mijn moeder gedurende veertig jaar alleen en zelfstandig geleefd. Tot haar 75ste liep ze ook heel goed, maar op een keer, toen ze te snel wilde oversteken, viel ze. Op de Spoedeisende Hulp van het nabijgelegen academisch ziekenhuis werd een infractiefractuur van het collum femoris over het hoofd gezien. Hierna ontstonden scheefstand van haar bekken en toenemende kyfose van haar rug. Ze moest aan de rollator, deed daarmee haar dagelijkse boodschappen.
Toen ze 87 was brak ze haar rechterpols. Ik vond haar thuis, was gaan kijken omdat ze de telefoon niet opnam. Ze lag al uren op de grond, kon niet opstaan, niet bellen. De ambulance kwam: afgezien van de pols was er weinig aan de hand. In een kamertje op de Spoedeisende Hulp van hetzelfde academisch ziekenhuis lag ze van ’s avonds 9 tot de volgende morgen 10 uur.
Het was er druk. De pols werd provisorisch gespalkt. Volgens protocol werd er neurologisch en cardiologisch onderzoek gedaan, ondanks mijn verzekering dat ze gewoon was uitgegleden en niet het bewustzijn had verloren. Na enkele uren kwam er een verordening van de chirurg die de dienst had overgenomen dat haar nek in een spalk moest. Er was namelijk nog geen foto van haar nekwervels gemaakt, een fractuur was dus niet uitgesloten. Ik heb dit geweigerd, ze had geen klachten van haar nek.
Omdat ze vanwege de gebroken pols haar rollator niet meer kon gebruiken moest ze in het ziekenhuis blijven. De pols werd ingegipst.
Tijdens de acht weken opname, met voorbijgaand delier, is moeder kilo’s afgevallen. Het eten bleef vaak onaangeroerd staan. Ze vond het niet lekker, maar ze kon het ook niet snijden vanwege haar pols. Ze at alleen als ze door het bezoek gevoerd werd, niemand van het ziekenhuispersoneel was daartoe geneigd.
Met genezen pols, maar ernstig verzwakt ging ze naar huis. Ze kreeg thuiszorg, bestaande uit hulp bij opstaan en naar bed gaan. Een paar maal per week moest ze haar bed verschonen vanwege incontinentie. Dat kostte haar veel moeite. Na enkele weken en weer een val vond haar huisarts dat ze weer naar het ziekenhuis moest. Ik stelde echter voor haar in een hospice te laten opnemen, om te kijken of ze met goede zorg nog zou kunnen opknappen.
Aardige vrijwilligers zorgden ervoor dat ze flink ging eten en aansterkte. Na een gezellige maaltijd met andere hospicebewoners kreeg ze een beroerte, waarna ze niet meer bij bewustzijn kwam en binnen enkele dagen rustig overleed. Ze was toen nog geen twee weken in het hospice.
Hoe was het gegaan als ze in plaats van in het academisch ziekenhuis meteen in het hospice was opgenomen? In ieder geval veel aangenamer en goedkoper...
Elis Bardelmeijer
Specialist Ouderengeneeskunde en Kaderarts Geriatrische Revalidatie, Maastricht
Wat een droevig verloop had de opname van de oude dame, beschreven in dit praktijkperikel. Kwetsbare ouderen zoals zij horen na een fractuur niet in een ziekenhuis, maar in een kliniek voor geriatrische revalidatie. Wie weet was zij dan nu wel opgekn...apt thuis geweest....
Viktor Blum
Sportarts n.p., Haarlem
Nee, het was echt een hospice. Ze ging met “gebruikelijke zorg” zo hard achteruit dat dit mij een goed idee leek. Het sociale aspect in het AZ en thuis met thuiszorg was duidelijk essentieel. In het hospice wordt na 6 weken gekeken of je overgeplaats...t moet worden, als een spoedig einde niet in zicht is. Zonder de beroerte denk ik dat mijn moeder na een paar weken weer zelfstandig thuis had kunnen functioneren.
J Ruchti
Specialist ouderengeneeskunde , Drachten
Ik neem aan dat met hospice verpleeghuis wordt bedoeld? Omdat het idee was dat mw. daar zou kunnen opknappen?
Misschien had ze met de gebroken pols direct na het ingipsen hier ook wel kunnen aansterken.
Er wordt in verschillende ziekenhuizen al we...l gepoogd om bij binnenkomst op de SEH de (kwetsbare) oudere patiënt te herkennen en passende zorg te bieden.
Zeer spijtig dat het zo gelopen is
Jedidja Fortuijn
Aios psychiatrie , Haarlem
Indrukwekkend verhaal. Dit zou rechtstreeks het geneeskunde-onderwijs in kunnen of moeten.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
"Of course, on some level, all bureaucracies work on this principle: once you introduce formal measures of success, “reality”—for the organization—becomes that which exists on paper, and the human reality that lies behind it is a secondary considerat...ion at best."
And so it is...
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Een zegen, die curatieve zorg. Een van de beste in Europa. Maar waar het protocol begint, eindigt het nadenken. Provisorische polsspalk, protocollair cardiologisch èn neurologisch onderzoek, een nekkraag in afwachting van de eveneens protocollaire fo...to van de nek (Hè, geen CT-CWK, is dat niet protocollair geindiceerd?). En het arme dametje uiteindelijk sterk verzwakt naar huis.
Protocollair en volgens de afspraken is alles goed gegaan, de Inspectie, de JCI, de NIAZ en de ziekenhuisdirectie kunnen heel tevreden zijn. Patiente is er echter niet beter van geworden, maar dat doet er even niet toe. Op papier klopt het allemaal! En dat telt!
Gewoon ophouden met nadenken en je riedeltje afdraaien. Dan is iedereen tevreden. Behalve de patiënt. Maar dat is slechts bedvulling voor alle controlerende en protocollerende instanties. .
Een betere afspiegeling van ons huidige zorgstelsel zou ik niet kunnen verzinnen. En de naam die hieraan inventief wordt gegeven is "Vraaggestuurde zorg". En zo is dat!