Praktijkperikelen
2 minuten leestijd
coronaperikel

Een mooi verdienmodel

Plaats een reactie

Het is vier uur in de middag op Kennedy Airport New York en vier uur voor vertrek van mijn vlucht naar Schiphol. Vier minuten daarvoor ben ik door een hossebossende gele taxi bij terminal 1 afgezet voor een verplichte coronatest. Ik loop naar de balie van het commerciële testbedrijf dat daar sneltesten aanbiedt en mag even 175 dollar aftikken.

Daarna naar de andere kant van de terminal in de rij voor de testafname. Voor mij een echtpaar dat de zaak niet lijkt te vertrouwen en van elke handeling van de medewerker die de afname doet een foto maakt en daarna mopperend wegloopt. Later begrijp ik hun wantrouwen.

De testafname wordt gedaan door een vriendelijke jongen, type medisch student die wat bijverdient. Ik word gemaand naast hem te gaan zitten en krijg met een klein wattenstokje een aai 4 millimeter in mijn linker- en vervolgens 4 millimeter in mijn rechterneusgat. ‘Result in your mailbox in four quarters at most sir’, en klaar was ik. Verbaasd sta ik op en ga op zoek naar terminal 4 voor het inchecken. Ik zeul met mijn koffer en rugzak roltrap op, roltrap af, trein in en weer uit. Eindelijk vind ik een lege stoel. Het afwachten begint. Elke vier minuten mijn mail checken, smachtend naar een goede uitslag. Want inchecken kan pas als de uitslag negatief is. En dat is natuurlijk het geval na die paar aaien 4 millimeter diep, een wassen neus.

Terug in Nederland ga ik in verplichte quarantaine. Om vier over tien ’s ochtends rinkelt mijn mobiel. ‘Zelftestje gedaan meneer en de ijskast goed gevuld voor uw quarantaine?’ vraagt de vriendelijke heer van Rijksoverheid.nl. ‘Na vier dagen kunt u zich laten testen bij de GGD. ‘                                                   

Vier dagen later zit ik ’s ochtends om vier over half negen in het duister achter het stuur van mijn auto en rijd de coronateststraat van de GGD binnen. Witte pakken en grote ogen achter grote maskers in een felverlichte teststraat. Ik krijg vier spierwitte zakdoekjes aangereikt. ‘Eerst snuiten voor de test meneer.’ Met niet één maar twee wattenstokken ter grootte van een soepstengel wordt met de eerste stok mijn braakreflex getest en met de tweede mijn amygdala gepeld. En dan elke stok vier keer ronddraaien; de testdames tellen braaf de rondjes af ‘en vier, klaar’. Wegrijden dan maar met tranen in mijn ogen.

Waar heb ik me zorgen om gemaakt op Kennedy Airport, besef ik nu. De coronatest daar was een wassen neus vergeleken bij de coronadelvers van de GGD. Reizigers willen zo vlak voor vertrek een negatieve test en die krijgen ze. De klant is immers koning. De vraag is wie bij de neus is genomen. Ik vier mijn herwonnen kostbare vrijheid met een negatieve test.

Lees ook
coronaperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.