Een geïntegreerd 2023 gewenst!

Samen met mijn collega, een toegewijde triagiste, een chauffeur en een baliemedewerker, hadden wij afgelopen nacht meer dan tachtig contacten. Allemaal directe effecten van het feestgedruis, waarin wij in Nederland nog steeds toestaan dat de combinatie van vuurwerk en alcohol leidt tot een parade van letsels: wonden, verbrandingen, doofheid, oogletsel en stress kwamen vannacht voorbij. Iedereen in de overvolle wachtkamer van de post waar wij negen uur lang buffelden om de lange stoet naar tevredenheid te helpen, was geduldig en vriendelijk en gelukkig kwamen we geen agressie tegen.

Mijn verwondering vandaag gaat niet over het toegestane vuurwerk, alhoewel ik daar ook graag de discussie over aanwakker. Het betreft een ander onderwerp.

In 2016, voor de opening van het nieuwe ziekenhuis MST, heb ik deelgenomen aan een commissie ‘geïntegreerde spoedzorg’. In talloze sessies met SEH-medewerkers en afgevaardigden van de huisartsenpost onder leiding van een goed betaalde consultant, maakten wij plannen voor de geïntegreerde samenwerking. Hoe konden wij in de toekomst als huisartsen en SEH op de beste manier samen de spoedzorg leveren? Mooie scenario’s werden beschreven en ik keek uit naar de toekomst.

Hoe anders is de werkelijkheid geworden. De huisartsen en de SEH zijn volledig gescheiden domeinen, de schotten lijken onneembaar. Afhankelijk van waar een patiënt zich meldt ontvangt deze misschien niet altijd de beste zorg. In de oudejaarsnacht komen patiënten met verwondingen in het gelaat en ogen in onze werklijst, waar eerst onze triagiste, onze baliemedewerker en daarna wij ons buigen over de patiënt. Om daarna, in het geval van oogletsel, de oogarts te raadplegen en de patiënt met een brief een deur verder sturen. De wonden die we gehecht hebben in de afgelopen nacht waren uitgebreid in aantal en omvang. Natuurlijk kunnen we dat als huisarts, maar ligt onze expertise daar echt? Waar hebben wij echt toegevoegde waarde? Is dat bij het zieke kind, de complexe oudere die gevallen is en die patiënt met buikpijn?

Als we écht samen zouden werken kunnen we samen beslissen welke patiënt het beste, waar geholpen wordt. Of gebruikmaken van elkaars expertise door even samen een blik te werpen op die complexe patiënt, in plaats van deze heen en weer te schuiven naar de buren.

Waarom word ik zeven jaar later wakker, met schotten in de spoedzorg, die bijdragen aan inefficiëntie en het niet optimaal gebruiken van alle professionals?

Een stip op de horizon, daar komen we niet verder mee. De horizon is immers steeds in beweging.

Waarom is er niemand die het heft in handen neemt en zegt: in 2023 werken we echt samen in de spoedketen?

Anja van Kempen, huisarts Haaksbergen