Een bevreemdend compliment
5 reacties
Sinds kort werk ik als kinderarts in Duitsland. Tijdens de ochtendvisite verschijnt er een moslimfamilie met vier kinderen op de afdeling en is het met de rust en orde gedaan.
Een van de verpleegkundigen neemt poolshoogte en vertelt: ‘Ze komen uit Syrië, het jongste kind heeft last van zijn oor. Zou je ze na de visite even willen zien? Het lijkt niet echt urgent.’
Daarmee ga ik akkoord en we proberen de visite af te ronden. Maar vader stoort ons diverse malen en maakt met heftige gebaren duidelijk dat het wel urgent is, dat zijn kind bloedt.
De verpleegkundige geeft aan dat er inderdaad wat oud bloed zit op het handje, vermoedelijk aan het oor gekrabd.
Als de visite klaar is, komt de hele familie de behandel-kamer in. Vader oogt wat onverzorgd en lijkt van eenvoudige afkomst. Moeder met hoofddoekje maakt een heel andere, ook veel verzorgdere, indruk.
Vader wil het woord voeren, maar we hebben geen goed overlappende taal. Een tolk is niet voorhanden.
We kiezen voor Engels, de woordenschat van vader is sterk beperkt. Ik kijk naar de papieren, de familie is een maand geleden in de opvang gekomen; elk kind lijkt geboren op 1 januari. Omdat het voor de geprotocolleerde behandeling belangrijk is hoe oud het kind precies is, vraag ik om een toelichting: ‘Exactly when was your child born?’ Vader wijst aarzelend op het papier. Ik maak duidelijk dat die datum (1 januari) er bij iedereen staat. Dan ontstaat er plots een uitgebreide woordenwisseling tussen moeder en vader. ‘20th November 2013’, zegt vader na dit beraad.
We worstelen ons verder door de anamnese en vervolgens onderzoek ik het kind. Het linkeroortje heeft een rood trommelvlies, geen perforatie of otitis externa. Daarna begin ik aan het voorschrijven van wat hier gebruikelijk is: antibiotica, afwisselende pijnstilling met paracetamol en ibuprofen, en neusdruppels.
De verpleegkundige ziet dat dit mogelijk wat problematisch gaat worden en wisselt het recept snel in bij de ziekenhuisapotheek: even later staan er vier flesjes op
het bureau. Dat uitleggen aan vader gaat niet lukken, vrees ik. Opnieuw weet de verpleegkundige raad: ‘Onze traumaorthopeed komt uit Syrië, hij is zo klaar met opereren en kan dan helpen.’
Na een halfuurtje komt ook hij de spreekkamer in, legt snel uit wat er aan de hand is en waaruit de behandeling zal bestaan. Moeder heeft ervaring met kindveilige doppen, en begrijpt probleemloos dat bij oorpijn de druppeltjes in de neus moeten. Ik wijs op het bebloede duimpje en vraag mijn collega om ernaar te informeren. Dat lijkt me toch niet van krabben te komen. ‘Geschaafd’, is het korte antwoord.
Ik knik en peins, misschien kwamen ze alleen maar voor een pleister?
Afijn, vader, de tolk en de overige kinderen verlaten druk pratend de spreekkamer, terwijl moeder de peuter nog wat extra inpakt. Dan is ook zij klaar om te vertrekken. Met de deurknop in de hand, draait ze zich nog één keer naar mij toe en zegt volkomen accentloos: ‘Thank you, you’re a very kind doctor.’
Heeft u ook een perikel?
Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl
Meer praktijkperikelen:
J. Jonker
verzekeringsarts, MAASTRICHT Nederland
Beste collegae Vasbinder en Willemsen: ik wantrouw helemaal geen collegae, waarom zou ik? Ik heb wel moeite met de negatieve houding van velen, ook collega-artsen, tegen moslims. Wijzig het woord moslim in het woord jood en de wereld zou te klein zij...n! Het respect voor mensen met een andere cultuur / geloof of wat dan ook neemt steeds meer af en dat vind ik zorgelijk. Nogmaals: hoe weet de schrijver van dit perikel dat het om moslims gaat? En is dat relevant? Ook met het woord zwart heb ik niets negatiefs bedoeld. Je hebt witte en zwarte mensen, net zoals je mensen met blauwe of bruine ogen hebt. Kom, laten we een beetje normaal doen! Overigens hebben mijn eigen kinderen een hele donkere huidskleur, wat ik mooi vind.
b.rens
huisarts n.p, Amsterdam
De familie gaat er terecht van uit dat ze wel worden gefaciliteerd en dat er een tolk wordt geregeld. De reageerders vinden het kennelijk wel Ok dat de vrouw er het zwijgen toe moet doen.
FAP Willemsen
Huisarts in ruste, Stadtkyll Deutschland
Het is een kind met een licht getinte huidskleur op de foto, zoals zoveel kinderen van Arabische afkomst maar is duidelijk niet negroid!
De bedoeling van het artikel is m.i. te laten zien dat in een Arabisch, doorgaans Islamitisch, gezin de man het h...oofd van het gezin is en het woord voert. De vrouw behoort onderdanig te zijn en het past niet om als vrouw het woord te voeren. Dat is in de ogen van de man gelijk aan ongehoorzaam zijn. Dit is gebruikelijk in het Islamitische geloof.
Ik heb als huisarts, toen ik nog praktijk voerde, dikwijls hiermee te maken gehad en dan waren vaak de kinderen, omdat zij op Nederlandse scholen zaten, die het Nederlands beheersten en dan het Arabisch vertaalden. Overigens was in het oude christelijk geloof ook zo dat de vrouw onderdanig diende te zijn aan haar man, zo staat het tenminste in de Bijbel. Ik erger mij vervolgens aan de uitdrukking 'zwart'. Dit heeft in mijn ogen een negatieve klank.
M. Vasbinder
medico familiar y comunitario, 03725 TEULADA ALIC Spanje
Geachte collega Jonker. als verzekeringsarts bent u misschien gewend collegae te wantrouwen.
Wellicht is het u bekend dat bij vele moslimfamilies de vrouw er het zwijgen toe moet doen, behalve bij de begroeting. Wat is eigenlijk uw boodschap?
J. Jonker
verzekeringsarts, MAASTRICHT Nederland
Ik begrijp niet goed wat de boodschap is van dit perikel. Dat vader niet taalvaardig is, maar toch het woord voert, terwijl moeder goed Engels blijkt te spreken? Of dat het niet duidelijk is waar de mensen nu eigenlijk voor kwamen? En waarom staat in... de tweede zin dat het om een moslimfamilie gaat? Echt relevant lijkt die informatie mij niet, de relevantie wordt in ieder geval in de tekst niet uitgelegd; en bovendien wonen er in Syrië ook heel veel christenen. Het dragen van een hoofddoekje door vrouwen is in beide groepen gebruikelijk. In Syrië wonen geen zwarte mensen, waarom staat er dan een foto bij van een zwart kind?