Een beetje duurzamer en een beetje gelukkiger

Ik was al een tijdje aan het nadenken over de volgende stap in het verduurzamen van de intensive care. En een van de zaken die ik zou willen veranderen was de standaardpompstand van het basisinfuus, ook wel ‘waakinfuus’ genoemd. Een infuus dat simpelweg loopt om de infuuslijn open en dus beschikbaar te houden. Altijd op 3 ml/uur.

Daarbij kwam een aantal vragen bij me op: Waarom doen we dit zo? Wat is het bewijs? Waarom 72 ml/dag… dat is geen logisch volume. Wat levert het op als we naar 2 ml/uur zouden gaan? Het antwoord op die laatste vraag kon ik zelf berekenen: 1500 infuuszakken minder per jaar, alleen al voor de intensive care. Een check van de bijsluiter van de pompen leverde de informatie op dat de pomp veilig 2 ml/uur kan lopen. Nu nog de openstaande vragen zien te beantwoorden. Als geroepen stonden daar twee oude rotten voor mijn neus. Twee ervaren, kritische intensivecareverpleegkundigen. Om mijn vraag ‘heren, willen jullie even meedenken?’ werd meteen gegrinnikt. Ze kennen me langer dan vandaag. En nee, geen idee waar de 3 ml/uur vandaan kwam. ‘Dat doen we altijd al zo.’ En er was vast geen evidence over. En tja…waarom zouden we dat veranderen?

Totdat ik hun uitlegde dat verlaging van 3 ml/uur naar 2 ml /uur minstens 1500 infuuszakken per jaar zou opleveren. En naast geld, ook een berg plastic zou besparen (inclusief de omzakken, waarvan, je raadt het al, niemand weet wat hun functie is). Oftewel: ook nog beter voor het milieu. Twee paar twinkelogen keken me aan. ‘Levert dat zoveel op?’ Gevolgd door de vraag: ‘Waarom hebben we dat dan nog niet ingevoerd?’ Nu was ik degene die moest grinniken. Dit soort gesprekjes zijn zo waardevol. Mijn hart maakte een sprongetje.