Drie dagen
7 reactiesVoor de derde keer die week reed ik visite bij haar: 92 jaar en nog steeds zelfstandig wonend in een flat, samen met haar echtgenoot. Geen frequente zorgvragers, altijd vriendelijk. Het was in haar rug geschoten en de pijn was vreselijk. Ze kon niet op of neer. Acute lumbago of een osteoporotische wervelfractuur. Strakke schema’s aan pijnmedicatie en inzet van maximale thuiszorg en mantelzorg gaven geen verbetering.
Wat de situatie compliceerde was het feit dat haar echtgenoot de week daarvoor in het ziekenhuis was opgenomen met decompensatio cordis. Ze vertelde dat het slecht met hem ging. Hij had er een longontsteking bovenop gekregen en besloten was om de behandelingen te stoppen. Naar verwachting zou hij snel komen te overlijden. Hij kon niet meer terug naar huis.
Ze waren 67 jaar getrouwd. Haar man daar, zij hier en ze kon er met geen mogelijkheid naartoe. De paniek straalde uit haar ogen. Haar verdriet was zo invoelbaar. Ik kon hier maar één oplossing voor bedenken: haar in hetzelfde ziekenhuis opnemen, bij haar man.
De dienstdoende internist dacht er heel anders over: bizar idee, geen goede opname-indicatie, beddentekort, pijnteam… we waren snel uitgepraat. Een telefoontje naar de geriater veranderde de zaak: ‘Ach, wat een verhaal, even denken collega, kunnen we hier een medische indicatie van maken? Volgens mij wel, namelijk vermoeden van een wervelinzakking. Stuur haar maar snel per ambulance.’
Op de cardiologieafdeling werd een tweepersoonskamer vrijgemaakt. Het nachtkastje werd tussen de twee bedden uit gehaald en drie dagen hebben ze daar naast elkaar gelegen. Met zijn hand in haar hand is hij rustig overleden.
De geriater belde me met het verslag van deze drie bijzondere dagen. Kort daarna is patiënte ontslagen. Ze had geen wervelfractuur en de pijn was met het morfineschema enigszins te dragen. Haar verdriet was groot, evenals haar dankbaarheid voor deze opname.
En míjn dankbaarheid tegenover de geriater is groot. Zo heeft samenwerken tussen de eerste en tweede lijn voor mij meerwaarde. Hier doe ik het voor. Dit maakt mijn prachtige vak betekenisvol.
