Drie dagen
7 reactiesVoor de derde keer die week reed ik visite bij haar: 92 jaar en nog steeds zelfstandig wonend in een flat, samen met haar echtgenoot. Geen frequente zorgvragers, altijd vriendelijk. Het was in haar rug geschoten en de pijn was vreselijk. Ze kon niet op of neer. Acute lumbago of een osteoporotische wervelfractuur. Strakke schema’s aan pijnmedicatie en inzet van maximale thuiszorg en mantelzorg gaven geen verbetering.
Wat de situatie compliceerde was het feit dat haar echtgenoot de week daarvoor in het ziekenhuis was opgenomen met decompensatio cordis. Ze vertelde dat het slecht met hem ging. Hij had er een longontsteking bovenop gekregen en besloten was om de behandelingen te stoppen. Naar verwachting zou hij snel komen te overlijden. Hij kon niet meer terug naar huis.
Ze waren 67 jaar getrouwd. Haar man daar, zij hier en ze kon er met geen mogelijkheid naartoe. De paniek straalde uit haar ogen. Haar verdriet was zo invoelbaar. Ik kon hier maar één oplossing voor bedenken: haar in hetzelfde ziekenhuis opnemen, bij haar man.
De dienstdoende internist dacht er heel anders over: bizar idee, geen goede opname-indicatie, beddentekort, pijnteam… we waren snel uitgepraat. Een telefoontje naar de geriater veranderde de zaak: ‘Ach, wat een verhaal, even denken collega, kunnen we hier een medische indicatie van maken? Volgens mij wel, namelijk vermoeden van een wervelinzakking. Stuur haar maar snel per ambulance.’
Op de cardiologieafdeling werd een tweepersoonskamer vrijgemaakt. Het nachtkastje werd tussen de twee bedden uit gehaald en drie dagen hebben ze daar naast elkaar gelegen. Met zijn hand in haar hand is hij rustig overleden.
De geriater belde me met het verslag van deze drie bijzondere dagen. Kort daarna is patiënte ontslagen. Ze had geen wervelfractuur en de pijn was met het morfineschema enigszins te dragen. Haar verdriet was groot, evenals haar dankbaarheid voor deze opname.
En míjn dankbaarheid tegenover de geriater is groot. Zo heeft samenwerken tussen de eerste en tweede lijn voor mij meerwaarde. Hier doe ik het voor. Dit maakt mijn prachtige vak betekenisvol.
Peter Staal
Huisarts, Tilburg
Geen woorden voor, mooiste perikel aller tijden. Maar eigenlijk wel erg....het zou toch altijd zo moeten kunnen....?
W.J. Jongejan
huisarts n.p., Woerden
La médecine c'est guérir parfois, soulager souvent, consoler toujours
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Prachtig! Hoezo geriater? Gewoon een prima dokter met het hart op de goede plek!
Jessica van der Bol
Klinisch Geriater, Rotterdam
Trots op de collega-geriater die dit heeft geregeld voor deze huisarts en vooral voor dit echtpaar. Zo horen we samen te werken en goede zorg te leveren met elkaar. En dit is tevens de kern van het vak klinische geriatrie/ouderengeneeskunde: buiten k...aders, regels en protocollen om (waar kwetsbare ouderen toch niet inpassen) op een creatieve manier goede zorg leveren, ook als er geen genezing meer mogelijk is. En ik denk oprecht dat hiermee toekomstige zorgkosten door bijv gestoorde rouw/depressie bij mevrouw voorkomen zijn.
Een gezamenlijke tijdelijke opname in een verpleeghuis (man op palliatieve indicatie; vrouw op geriatrische revalidatiezorgn indicatie) was wat mij betreft ook nog een optie geweest in goed overleg met het verpleeghuis en afhankelijk van opties/capaciteit aldaar.
Dank voor dit mooie verhaal.
Anthonie Taselaar
arts, niet meer pracitserend, Boekelo
Bravo voor deze oplossing, durven en doen (b)lijkt nog steeds haalbaar
Jedidja Fortuijn
Aios psychiatrie , Haarlem
Hartverwarmend, collega! En waarschijnlijk zelfs zonder de cursus "de patiënt centraal".
Marike Ooms
huisarts, Nijeveen
Wat prachtig collega. Buiten de protocollen en de standaarden om, de beste zorg geven . En daar gaat het ons toch om? De beste zorg proberen te geven.....