De stagiair

‘Mijn vader is een koning’, vervolgde ze. ‘Daarom mag ik in het paleis in Den Haag slapen, maar dat vind ik te groot. Ik slaap liever thuis.’ Ik had hier niet direct een goed antwoord op. De vrouw glimlachte weer. ‘U bent hier opgenomen omdat de rechter dat heeft besloten’, zei ik uiteindelijk. ‘De rechter denkt dat u verward bent en dat u behandeling nodig heeft.’ ‘Ik loop hier stage’, zei ze opnieuw. Ze legde haar grote rugzak op tafel en liet mij twaalf ongeopende enveloppen zien. Acht enveloppen van de gemeente en vier van haar ziektekostenverzekering. Verder nog vuile was en andere papieren. ‘Ik heb dit nodig voor mijn stage’, zei ze. ‘Mijn stage bij de politie.’

Ik dacht terug aan mijn eigen eerste stagedag op de gesloten psychiatrische afdeling. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik wist niet wie wie was. Ik was bang voor sommige patiënten. Het behang in de eetzaal van de patiënten had enorme oranje-groene psychedelisch aandoende prints. Ik vroeg me af wie dat uitgezocht had. En of het nou echt een goed idee was om verwarde patiënten in zo’n wilde eetzaal te laten plaatsnemen. De hoofd­verpleegkundige gaf mij een alarm. Ik kon daarop drukken als ik aangevallen zou worden. Op woensdagmiddag werd de cursus ‘fysieke weerbaarheid’ gegeven. De moed zakte mij in de schoenen.

‘Ik heb altijd bij de politie willen werken’

Nu ik jaren later tegenover de vrouw met de rugzak zat, realiseerde ik mij dat ik iets van haar kon leren. Deze vrouw leek niet bang om ergens aan te beginnen, terwijl ik zelf grote twijfels had gehad op mijn eerste stagedag. Ik was onder de indruk van haar zelfvertrouwen – heel anders dan hoe ik was op mijn eerste stagedag. Door haar houding werd het contact tussen ons – binnen de context van een dwangopname – gelijkwaardiger en dat was vooral aan haar te danken. ‘Mijn stage is begonnen’, zei de vrouw weer. Ze keek mij zelfverzekerd aan en pakte haar rugzak weer in. ‘Ik heb er zin in.’

‘Hoe zit dat eigenlijk precies met je stage?’, vroeg ik ten slotte maar. ‘Ik ben wel benieuwd. Vind je het goed dat we dat gaan uitzoeken nu je toch hier bent?’ ‘Natuurlijk’, zei ze en glimlachte weer. ‘Ik heb altijd bij de politie willen werken.’

Het is maar goed dat niet alles wat je leert aangeboden wordt in de vorm van feitenkennis, supervisie of korte praktijkbeoordelingen. De ontmoeting met de patiënt is veel krachtiger.

Ook een anekdote insturen? Mail naar redactie@medischcontact.nl.