Praktijkperikelen
2 minuten leestijd
Praktijkperikel

Bureaucratie

1 reactie
Getty Images
Getty Images

Ik presenteer u de volgende patiënte, laten we haar Martha ­noemen. Ze is u allen bekend, ze heeft misschien aan uw bureau of op uw scherm haar verhaal verteld.

Haar gang door de instellingen is indrukwekkend. Ze toont een systematisch falen van de intakeprocedures van uw acht instellingen. Martha heeft na verwijzingen sinds november 2020 van geen van uw instellingen nog hulp gekregen. Wel is ze acht keer beoordeeld, acht keer als ernstig beoordeeld, en acht keer door u verwezen naar collega’s.

Martha heeft een alcoholprobleem, dat al dateert van in ieder geval 2014. In dat jaar heeft ze contact met hulpverleners in de verslavingszorg. Laten we haar voorgeschiedenis nader bekijken. Haar vader was ook verslavingsgevoelig. Zelf is ze bekend met ADHD en heeft ze meerdere TS- en minimaal twee PAAZ-opnamen achter de rug.

Vanuit het buitenland belt ze me in oktober 2020 uitgebreid op en vertelt over haar situatie. Ze heeft recentelijk ernstige traumatische ervaringen gehad, is ontregeld en drinkt overmatig. Een TS bracht haar in het ziekenhuis waar een alcoholische pancreatitis wordt gezien. Een vroegtijdige verwijzing naar de sggz is op z’n plek, vind ik. Want dat wordt ook aanbevolen door de behandelaar van het Spaanse ziekenhuis, die me opbelt en instrueert.

In Nederland zijn de verhoudingen anders. Sinds haar terugkeer in Nederland, november 2020, heeft ze na drie maanden acht intakes gehad, maar is van enige begeleiding nog steeds geen sprake, laat staan van een opname die door enkelen van u wordt geadviseerd. Ja, ze is inmiddels naar aanleiding van een TS op de PAAZ gestabiliseerd en overgedragen. En administratief hebben wij, huisarts en u, ons uiterste best gedaan. Aanmeldteams, ­intakeformulieren, videoconsulting, we zijn met z’n allen lekker druk geweest.

Van velen krijg ik als huisarts een aanmeldingsbevestiging, soms een intakeverslag, zelden een briefje dat de behandeling niet op gang komt. Hadden we daar geen transmurale afspraken voor?

De gelden zijn regionaal verdeeld: er is altijd een instelling die de gelden krijgt voor de verslavingszorg, en een instelling die de gelden voor de acute verslavingszorg krijgt. Tja, dan is het ook een kwestie van zorg verlenen. Toch?

Of is het wachten op de juiste hulpvraag? De gegronde motivatie? De expliciet gestelde vraag die onbeantwoord bleef omdat de zorgzwaarte niet paste, het hulpaanbod niet adequaat was, of omdat Martha in nood alweer twijfelde of ze hier wel op haar plek is?

Voelen we nog iets als artsen bij dit verhaal? Iets van die intentie waarmee we ons beroep begonnen, waarmee we als coassistent liever een keertje te veel naar een zieke terugkeerden om te vragen hoe het met hem ging? Hebben we presentie? Kunnen we nog outreachend werken daar waar het nodig is? Kunnen we de zorg zo inrichten dat zij die het echt nodig hebben zorg krijgen? Even de bureaucratie en het geld op de tweede plaats zetten? Het gaat om Martha. Wat is hier uw analyse?

Heeft u ook een perikel? Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl
Praktijkperikel ggz bureaucratie
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Huub van Haasteren

    Huisarts, Leiderdorp

    Zeer herkenbaar verhaal, helaas. Jaren geleden maakte ik me druk over het feit dat veel poliklinieken van het regionale Academische Ziekenhuis alleen de krenten uit de pap leken te willen pikken. Wéken na mijn verwijzing kreeg ik dan een briefje met ...het verzoek om de patiënt naar een ander (perifeer) ziekenhuis te verwijzen, ook als de patiënt al in het Academische Ziekenhuis bekend was. Na enige tijd kon ik precies voorspellen welke patiënt ze wèl wilden zien en welke juist nìet. Nu het daar gelukkig wat beter gaat, gebeurt hetzelfde nu heláás (op enkele uitzonderingen na) bij veel GGZ-bedrijven. En erger dan dat. Op flitsende websites verkondigen ze waar ze goed in zijn en dat de patiënt altijd centraal staat. Maar als het ook maar een beetje te ingewikkeld wordt, dan wordt er vooral naar elkaar gewezen. Dan is er een wachtlijst of is de dubbele diagnose van de patiënt het probleem, ook als één van de diagnoses helemaal niet meer actueel is, maar iets uit de voorgeschiedenis. En natuurlijk wordt er op die websites totaal geen melding gemaakt. De patiënt staat ineens niet centraal meer, maar blijft aan de kant staan wachten. De patiënt moet wel in een dichtgetimmerd plaatje passen, anders weet ik op voorhand al dat het weer op hetzelfde liedje uit zal draaien. Het vervelende is dat ik er eigenlijk niemand op aan kan spreken. Het lijkt vooral het systeem te zijn dat in de loop der jaren ontstaan is, en waarin de patiënt zich als een balletje in een flipperkast zal voelen. Met als gevolg dat de agenda's van onze POH's-GGZ overvol zitten, óók met patiënten die eigenlijk in de 2e lijn horen. Ter overbrugging tot de intake. Of na eerdere slechte ervaringen niet meer naar de 2e lijn willen. Wat volgens mij het meest belangrijke argument voor dit falende systeem is? De bezuinigingen van de afgelopen jaren. Het meest trieste wat ik weer steeds vaker te horen krijg; "het budget is op"! Dus alleen met voldoende geld komt de patiënt centraal te staan... Hoop ik...

 

Perikel insturen

Heeft u iets meegemaakt wat u deed fronsen, foeteren of lachen? Deel het met uw collega's!

Stuur uw anekdote in

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.