Blij met een consult!

De anamnese verloopt wat moeizaam vanwege een volledige taalbarrière. De assistent die mij opbelt twijfelt over de meningeale prikkeling: ‘Ik krijg haar kin niet op de borst, niet actief en niet passief, en vond patiënte wel wat traag misschien, maar ik vind geen verdere neurologische uitval. Patiënte heeft ook een urineweginfectie en CRP van 96, maar ik twijfel of er ook niets iets anders is.’ Na een gesprekje met de arts-assistent over de differentiaaldiagnose meningitis/ collaps bij UWI/ algemene malaise en wel/ geen indicatie lumbaalpunctie, rijd ik naar het ziekenhuis om patiënte zelf te beoordelen, want al met al toch een vaag verhaal. Liever zelf beoordelen.

Ik spreek met haar zoon, die ook vertaalt. Hij geeft aan dat zijn moeder veel hoofdpijn heeft terwijl ze dat normaliter nooit heeft, al zes dagen nauwelijks eet en meestal een zeer actieve vrouw is. Vandaar zijn zorgen. Bij beoordeling is patiënte enigszins bradyfreen, licht somnolent en inderdaad mogelijk meningeaal geprikkeld, maar er is ook actief spierverzet.

Ik beslis vanwege het onduidelijke verhaal een CT-hersenen te maken. Hierop wordt een subarachnoïdale bloeding gezien met enige hydrocephalus! Op de röntgenafdeling vraag ik aan de zoon hoe de hoofdpijn was ontstaan zes dagen geleden. Pats-boem, ineens? Zijn moeder zegt van wel. Na bevestiging van het aneurysma volgt uitleg met een tekening en printje van de CTA. Patiënte en haar zoon schrikken vanzelfsprekend erg, maar ik ben vooral opgelucht en ontzettend blij met de uitgesproken twijfels van onze arts-assistenten en het zoveelste ‘collaps’-consult. Tijdens een nagesprek – midden in de nacht, gezien de ernstige bevindingen – bespreken we natuurlijk het belang van het niet-pluisgevoel, van de volledige anamnese, en wordt zelfs kort gesproken over vooroordelen.

PS: Met patiënte gaat het nu – vier dagen nadien – naar omstandigheden redelijk tot goed.