Ben ik naïef?
6 reactiesHet begint op een zondag, waarop in de dienst een ibs wordt aangemeld. Een SEH-arts doet melding van een dame van 70-plus, die door de coronamaatregelen in isolement was geraakt en wier alcoholabusus uit de bocht was gevlogen. Zij was thuis aangetroffen door een bekende, die zeer adequaat 112 heeft gebeld.
Het ziekenhuis wil deze dame niet opnemen; het was immers al de derde keer deze maand dat ze zich presenteerde.
Die weigering komt mevrouw wel goed uit, want zij wil ook niet opgenomen worden. Jellinek was al betrokken, maar had aangegeven geen opnamecapaciteit te hebben.
Patiënte is mogelijk wilsonbekwaam en daarop wordt de psychiatrie ingeschakeld. Die vindt patiënte inderdaad wilsonbekwaam ter zake. Mogelijk zijn er cognitieve stoornissen – vier weken eerder waren die door een specialist ouderengeneeskunde geconstateerd. Een definitieve diagnose kan niet gesteld worden door het continue alcoholgebruik.
In ons plaatselijke ziekenhuis heeft de psychiatrie geen gesloten afdeling. Omdat patiënte op leeftijd is en er ‘mogelijk cognitieve stoornissen zijn’ onder direct alcoholgebruik, is er geen ggz-instelling in het land die haar wil opnemen. Is men bang de patiënt nooit meer kwijt te raken?
De psychiater en het management van de ggz voelen zich geroepen om bij ons te bepleiten dat opname bij ons nodig is, met de cognitieve stoornissen als argument. Ik merk aan mezelf dat machteloosheid snel plaats maakt voor boosheid en daarna een verminderde stemming. Gedachten aan een complot waarin ‘men’ er alles aan doet om deze patiënt niet zelf op te hoeven nemen maken zich van mij meester en laten me niet meer los. Aangezien de ibs (onder de Wet zorg en dwang) wordt afgegeven door de burgemeester, zijn wij verplicht om op te nemen.
Die avond nemen wij een dame op die wij zonder gecontroleerde omgeving en geschoold personeel moeten detoxen. Dit is zo gelopen omdat niemand zich geroepen voelde om voor deze dame te zorgen. Men wees naar regels en naar een ander. Ik vind het beschamend dat er vaker over regels en financiering wordt gepraat dan over het zorgen voor de mens.
De gedachte zou moeten zijn: wat heeft deze patiënt nodig? En vervolgens: wij gaan dit regelen. Dit gedachtegoed is namelijk gratis en zou mogelijkheden moeten kunnen bieden.
Het laat mij vooral niet los dat de oplossing zo vreselijk simpel is dat ik niet kan geloven dat dat niet te organiseren zou zijn. Waarom kan iemand niet veilig detoxen op een plek waar men dat goed kan begeleiden? Juist als iemand niet wilsbekwaam ter zake is? Waarom is er geen samenwerking tussen de instanties, zodat een persoon die nadien inderdaad cognitieve stoornissen blijkt te hebben daarna een passende plek kan krijgen? Er staan, mijns inziens, te vaak wetten en praktische bezwaren in de weg.
Ik hoop dat u in mijn verhaal vooral goede bedoelingen en idealisme ziet. Dat kan als naïef worden beschouwd, ik laat het oordeel aan u. Hopelijk ben ik niet alleen.
A. G?bel
Huisarts, Amstelveen
Ik maak dagelijks mee dat ik patiënten niet kwijt kan en ik heb het idee dat we dat veel harder van de daken moeten schreeuwen. Het is hemeltergend hoe mensen geweigerd worden bij de poort.
Niche-vorming, ondercapaciteit en een wonderlijke cocktail... van regelrechte onwil en gemakzucht zijn factoren die door elkaar heen een rol spelen. Ik word er eerlijk gezegd stapelgek van en het grote NEE dat boven de zorg hangt domineert dusdanig dat het niet leuk meer is om dit deel van het werk te doen. Ik word er zeer chagrijnig van.
GGZ? Nooit plek. Crisisdienst? Eerst zelf gaan kijken, huisarts. Anorexia met hoge nood? Geen plek. 97 jarige die acute zorg nodig heeft? Geen thuiszorg beschikbaar en never nooit plek in een verpleeghuis, behalve een week later in Winterswijk.
Vorige week had ik een jonge vrouw die duivelsstemmen in haar hoofd hoorde die haar de opdracht tot suïcide gaven. Via 4 verschillende 'crisisdiensten' (want eerst verkeerde leeftijd, later de verkeerde postcode en nog later de verkeerde zorginstelling) kwam ik bij een dienst die me vertelden dat ze de volgende dag in een teambespreking zouden kijken of deze patiënte bij hun zorgpakket past (!), en toen een dag later bleek dat dat zo was, werd ze weer een dag later gezien.
Het is om zelf gek van te worden.
Mirjam Heems
specialist Ouderengeneeskunde en WZD functionaris , Amsterdam
Helemaal eens met deze SO dat je plaatsvervangende schaamte hebt hoe collega’s met zo’n patiënt om gaan die zelf niet meer in staat is om haar belangen ter zake goed af te wegen.
Daarnaast is detoxen misschien niet heel moeilijk als je het vaak g...enoeg hebt begeleid, maar in het verpleeghuis hebben de artsen deze ervaring niet en werken wij meestal niet met verpleegkundigen maar met niveau 2en3 verzorgden die deze ervaring niet hebben. Als je niet bekwaam bent moet je het niet doen.
Detoxen waar het veilig is met de garantie dat mw daarna een plek krijgt in het verpleeghuis lijkt mij de beste optie.
Samenwerken in de regio en van elkaars toezeggingen op aan kunnen moet het streven zijn.
Niet steeds weer zoeken naar een schutting waar je het probleem overheen kunt gooien zodat jij m kwijt bent.
Jacob Bruins
huisarts, Appelscha
Ik begrijp uit het verhaal dat er een IBS uitgeschreven is. De detox zal het probleem niet zijn, maar kan een patient dan op een open afdeling verblijven?
Wat als zij weg wil? Personeel van een open afdeling is niet gewend om behandeling en verblijf... onder dwang te geven.
Lijkt een collectief staaltje van over het hek gooien
Lien Rakhorst
Psychiater , Amsterdam
Hoezo kan deze patiënte niet in het ziekenhuis worden gedetoxificeerd? Dat ze al 3 keer eerder is geweest is op zichzelf geen argument om nu niets meer te doen. Probleem is natuurlijk dat er geen nazorg is voor deze patiënt. Alleen detoxen is dweilen... met de kraan open. Als ik het stuk lees krijg ik de indruk dat er al wel een specialist ouderengeneeskunde mee bezig is. Passende nazorg is helaas vaak niet van de ene op de andere dag geregeld (niet meteen duidelijk welke zorg nodig is en waar dat kan worden geleverd en capaciteitsproblemen en als het gaat over het geven van een (doelmatige) behandeling is meestal wel enige medewerking vereist) en tot die tijd is het inderdaad een tijd lang dweilen met de kraan open. Bij deze doelgroep is het van belang dat je gevoelens van machteloosheid verdraagt, accepteert dat er meestal geen snelle oplossing is en dat al je harde werk soms voor niets is. Dit betekent niet dat het altijd kansloos is en het betekent ook niet dat andere hulpverleners onvoldoende hun best doen.
M Gijsbers
psychiater , Utrecht
Het is me niet geheel duidelijk wat de rol/afdeling is van de perikelschrijver, maar gezien het feit dat deze een wzd-maatregel patiënt opneemt neem ik aan een wzd-accomodatie: geriatrie afdeling, verpleeghuis of andere acute wzd-plek. Waarom daar ge...en alcoholdetox kan plaatsvinden is mij een raadsel. Zo bijzonder is detoxen in deze leeftijdscategorie niet. Het is ook geen rocket science, protocollen te over (check het acute boekje psychiatrie bv, via Google te vinden). De Jellinek zit ook niet in een ziekenhuis, dus ziekenhuisopname is geen voorwaarde voor detoxen. En geriatrische cq verpleeghuisafdingen zijn iha meer somatiek gewend dan de reguliere ggz, dus daar zie ik het probleem ook niet.
Nee, ik denk dat de perikelschrijver (ook) het probleem heeft waar deze de andere partijen in diens tekst van beticht: not in my backyard - buiten kantoortijden, patient die niet wil, en zonder duidelijk etiket. Want als er wel een duidelijk etiket is, bv dementie, dan heeft niemand problemen met een wzd opname. Al hangt er forse somatiek aan vast. Het gaat niet over de somatiek in deze casus, of de risico van detoxen. Het gaat over iets anders. En dat ‘anders’ wordt de laatste anderhalf jaar duidelijker door de invoering van de wzd en wvggz. Waarbij sindsdien de ouderenzorg een eigen verantwoordelijkheid heeft gekregen in acute ellende binnen maar vooral ook buiten kantoortijden voor hun specifieke doelgroep, waar die voorheen door de reguliere ggz werd opgevangen. Die er vervolgens inderdaad aan vast zat, want probeer maar eens een patient met psychiatrische titel in een gewoon verpleeghuis te krijgen.
Terwijl het inderdaad simpel is: wat is er nodig? Een bed en een toeziend oog. Wat is er geregeld? Een bed en een toeziend oog. Volgens mij prima zo, en op maandag kun je altijd verder kijken wat er eventueel nog geregeld moet worden.
Niet te ingewikkeld doen, collega. Patiënte is opgevangen, morgen is er weer een dag. En ibs-en kunnen er ook weer af.
Jurriën Wind
huisarts, Wijk en Aalburg
What you see, is what you get! In een land waar de politieke hoofdrolspelers niet met elkaar willen samenspelen, hoef je niet te verwachten dat 'de kinderen' dat wel gaan doen. Schokkend & schandalig om het zo te zien en op te schrijven, maar wel hoe... ik het ervaar.