Een mevrouw van een eind in de 70 komt elke drie maanden op mijn spreekuur voor het laten verschonen van haar ring. Ze is tevreden met haar ring, wil geen operatie. Ze vindt het afschuwelijk om naar mij toe te komen om hem te laten verschonen.
Het is maandagavond. De klok slaat bijna tien uur, als mijn telefoon gaat. Een verpleegkundige van een van de verpleeghuizen waarvoor ik dienst heb, belt me. Haar vraag is niet zo dringend, maar kan ook niet wachten tot morgenochtend.
Het is een bloedhete zondag en ik heb het hele weekend bereikbaarheidsdienst in mijn functie als medisch specialist in een groot stadsziekenhuis. Mijn telefoon ligt naast mij op de tuinbank. Ik loop even weg om iets te vragen aan mijn partner, kom terug en... dat zal je net zien: een gemiste oproep van een privénummer.
Onrustig wiebelend stond hij vrijdagochtend voor mijn bureau. ‘Ik kan niet poepen, dokter.’ Met zijn 90 jaar was hij op de fiets naar de praktijk gekomen, want ‘hiervoor kan ik u toch niet thuis laten komen.’
Een gedeelte van de aanvraag voor een röngtenfoto van de linkerpols en onderarm luidde als volgt: ‘Val op L pols: Functio laesa. In Tabatiaire op distale radius drukpijn en in Tabatiaire zelf…’