Praktijkperikelen

Op een tropische vrijdagmiddag om half 5 trek ik met mijn collega-huisartsen strootjes wie spoedvisite moet rijden bij onze patiënt: ik heb het kortste strootje.

Samen met een obstetrieverpleegkundige begeleid ik de ouders van een doodgeboren kind. Suus* liet om onverklaarbare redenen het leven, intra-uterien bij 38 weken. Een intens verdrietige situatie. Zij werd vlot geboren en zag er prachtig uit.

Een elftalgenoot belde mij met de vraag of de op een SEH voorgeschreven codeïne 10mg 3d1t voor zijn jicht wel goed was.

‘Estimados pasajeros, necesitamos urgentemente un medico.’ Er werd in het Peruaanse vliegtuig waarmee ik vloog dus met spoed om een dokter gevraagd. En als arts ben je (tuchtrechtelijk) verplicht om hulp te verlenen, mocht je twijfelen of je wel de aangewezen persoon bent om je vinger op te steken.

Ik werk al een tijdje met veel enthousiasme als ziekenhuisarts in een perifeer ziekenhuis. Het zijn spannende tijden voor ziekenhuisartsen. Minister Kuipers is namelijk van mening dat elke arts geacht wordt ook basale medische zorg te kunnen leveren. Waarmee de toegevoegde waarde van ons vak klein wordt geacht.

Een goed opgeleide vrouw van middelbare leeftijd stond op mijn telefonisch spreekuur. Zij is onder controle bij de dermatoloog vanwege een voorgeschiedenis van verdachte naevi.

De moeder van een 12-jarige jongen belt mijn assistente met het verzoek om vandaag een verwijzing klaar te maken voor de chirurg van het ziekenhuis waar zij werkt, opdat die haar zoon morgen kan helpen aan zijn ingegroeide teennagel. De assistente ziet dat de teen nog niet door de huisarts is gezien en legt uit dat dat toch gebruikelijk is alvorens een dergelijke verwijzing wordt gemaakt.

Mijn patiënt is ontevreden over zijn cardioloog, en hij wil graag naar ‘de beste cardioloog die er is’. Als ik erachter kan komen wat hem niet bevalt, kan ik hem een andere cardioloog aanraden die beter bij hem past. Dit blijkt echter een lastige opgave. Wat er mis is doet er niet toe, vindt hij. Het is gewoon een slechte cardioloog en hij wil een goede, nee, hij wil de allerbeste. Zijn vrouw knikt instemmend. Ik geef het op.

Midden in mijn spreekuur word ik gebeld door een ‘zaalarts’ van een patiënt. De 83-jarige man is in het ziekenhuis opgenomen met bloedbraken. In het ziekenhuis blijkt hij gemetastaseerd maagcarcinoom te hebben met doorgroei in grote vaten. De zaalarts meldt mij dat hij morgen naar huis komt om te sterven. Of ik de terminale zorg wil overnemen? Thuiszorg is al geregeld.

Afgelopen week lag ons zoontje in het ziekenhuis. We moesten de Nederlandse zorg van ‘de verkeerde kant’ meemaken. Het was een ervaring die zowel trots als triest maakte.