Nog vier weken hebt u te leven, had haar specialist gezegd. Ze had na haar diagnose al vijf jaar blessuretijd gekregen, dankzij de immunotherapie. Ondanks de soms ondraaglijke bijwerkingen had ze die tijd als zeer waardevol ervaren en ook nu wilde ze niet dood.
Ik, haar huisarts, ken haar sinds 2007, ze was toen 6 jaar, haar ouders hadden altijd ruzie. Twee ouders met persoonlijkheidsproblematiek en een klein meisje met astma. Dat ziekte gebruikte om haar zin te krijgen. De ruzies werden heviger en zij zat ertussen. Loyaal naar beiden, ziek zijn diende een doel.
Ze waren 67 jaar getrouwd. Haar man daar, zij hier en ze kon er met geen mogelijkheid naartoe. De paniek straalde uit haar ogen. Haar verdriet was zo invoelbaar.
Al jaren hangt de worst van de transmurale projecten voor de neus van de huisarts te bungelen en liggen de toegezegde miljoenen op de planken van de zorgverzekeraars te wachten. En al die jaren torpederen de verzekeraars vrijwel elk door de huisartsen aangedragen projectvoorstel, omdat de besparing niet op voorhand kan worden aangetoond.
Als aios kreeg ik eens een mevrouw verwezen vanwege ernstige hyperhidrose. Na opgezocht te hebben wat hyperhidrose is, bereidde ik mij voor op een hevig transpirerende vrouw.