Het is dinsdagmiddag en ik ben in het verzorgingstehuis om een visite af te leggen als ik bij een andere patiënte wordt geroepen. Hoogbejaard, bekend met een cholangiocarcinoom en in de terminale fase. In enkele uren tijd is de situatie ernstig verslechterd en op basis van het binnen enkele dagen te verwachten overlijden besluit ik haar, na overleg met de familie, te sederen.
Vorig jaar heb ik een succesvol ICSI-traject ondergaan in perifeer ziekenhuis X, dat fungeert als transportziekenhuis voor academisch centrum Y. Een behoorlijke logistieke uitdaging voor een aios die door haar opleider naar een B-kliniek gestuurd wordt, 84 kilometer verderop, maar met passen en meten wist ik de (op afroep, niet planbare) echo’s zo te plooien dat het niet te veel ten koste ging van mijn perifere productie. Het was het allemaal waard zodra wij onze prachtige zoon in de armen hielden.
Mijn 86-jarige patiente is 2 dagen opgenomen geweest in verband met een geplande colonoscopie. Zij wist niet dat ze haar rollator mee moest nemen, dus had geen loophulpmiddelen bij zich.
Ik heb als huisarts mijn ernstig zieke patiënt op de intensive care van het VUmc bezocht en met de intensivist gesproken. Inmiddels is het drie weken verder en weet ik dat hij niet meer op de ic ligt. Ik bel even het ziekenhuis om te vragen op welke afdeling hij nu ligt en of ik zijn behandelend arts kan spreken.
De spelkamer is voor een kinderpsychiater een goede plek om met een kind te mijmeren over het leven en wat daar zoal bij komt kijken. Die middag komen we te spreken over doodgaan.