Op een zonnige dag loop ik het ziekenhuis uit (waar ik niet werk maar wel af en toe kom). Mijn blik valt op het glazen rokershok, weliswaar op enige afstand maar in het zicht van de uitgang. In eerste instantie zie ik niets vreemds. Een aantal mensen op leeftijd, licht hijgend, van mager tot uitgemergeld, een paar in een rolstoel, sommigen met zuurstofslang, voedingssonde of beide. Allemaal met een sigaret in hand of mond.
Het is een warme donderdagochtend als ik in de aula van een reusachtig congreshotel in Arizona de resultaten van mijn eerste artikel presenteer. Amerikaanser kan het niet. Alles maatje XXL: de zaal, het ontbijtbuffet en zelfs het sportshirt van de man naast me op de loopband vanochtend. Bijna nog groter dan zijn enorme buik onder het T-shirt dat in koeienletters God bless America spelde.
De afgelopen tijd zijn de boeren door blokkades en luider wordende protesten hun goodwill langzaam aan het verliezen. Tot zover de buitenkant.
Als huisarts in opleiding loop ik stage in een groot provinciaal verpleeghuis. Ik krijg vier psychogeriatrische woningen onder mijn hoede. Tijdens mijn eerste maand hier ben ik vooral bezig met beoordelingen van vallen en ontstekingen, en medicatiewijzigingen. Mijn vriend roept steevast bij thuiskomst: ‘En, was je vandaag weer de pillendokter?’
In de weken voor het jaarlijkse sinterklaasfeest was ik druk bezig met het maken van gedichten voor pakjesavond. Zelfs tijdens mijn werk kon ik het rijmen niet laten en zo maakte ik de volgende verwijsbrief.