Een van de praktijkassistenten, op de afdeling Interne van ons ziekenhuis, heeft zich ziek gemeld. De reden is een kwestie van interpretatie. Volgens haar is de grote hoeveelheid werk de oorzaak, volgens haar collega’s is het helemaal niet zo druk, maar kan zij moeilijk omgaan met werkdruk en de pieken en dalen die het werk met zich meebrengt.
Het is vrijdagmiddag half vijf als we nog een patiënt op bezoek krijgen op het gezondheidscentrum. Mevrouw is 92 jaar, niet acuut ziek, maar ze heeft zich net aangemeld voor een asielaanvraag samen met haar kleindochter. Bij de COA zien ze wel direct dat deze oude dame het een en ander mankeert, dus wordt zij direct naar ons gebracht.
Dat mijn patiënten dat heel serieus nemen, blijkt uit de opmerkingen die mijn assistentes noteerden naar aanleiding van het feit dat ik één week met vakantie was
U kunt altijd bellen, de woorden van de arts-assistent echoën nog na. Mijn patiënte kan thuis niet meer op of neer. Zij is kortademig geworden maar heeft een goede saturatie.
Midden in de nacht, wachten in het pikkedonker. Voor een dichte deur. Een melding op de hap over ‘een verwarde man die op straat was gaan dwalen en door de politie naar huis was gereden’, brengt ons hier.