Het is 14 oktober. De dag na de nieuwe coronamaatregelen. Iedereen is onrustig, ik merk het aan de telefoontjes. Onze praktijk heeft een intelligent telefoniesysteem met terugbelopties zodat niemand meer in de wacht staat.
Tijdens mijn poli wordt er op de deur geklopt. De poliassistente steekt haar hoofd om de deur. Moeilijk kijkend vraagt ze of ik alsjeblieft gelijk even mee wil komen. Ik excuseer me bij mijn patiënte en volg haar de gang op.
'Nadat ik alles had uitgevraagd en lichamelijk onderzoek had verricht, kon ik de patiënt geruststellen. Waarna echter het bekende ‘deurknopfenomeen’ zich voordeed.'
Mijn volledig zelfstandige, alleenwonende 70-jarige moeder kreeg helaas een beroerte. Ze werd wakker met een rechtszijdige parese. Dat was schrikken. Tijdens de ziekenhuisopname kwamen kracht en coördinatie in haar rechterarm weer vlot terug.
Vorige week plaatste mijn assistente een 49-jarige patiënte met haar partner als spoed tussen de andere patiënten van de dag. De vrouw had om 13.00 uur gebeld en om 14.00 uur zaten zij en echtgenoot in paniek voor mijn neus.
Een patiënte met complexe psychiatrische problematiek heeft intensieve behandeling ondergaan in een tertiair centrum dat gespecialiseerd is in één van haar problemen. Wegens hardnekkige klachten wordt zij, na overleg tussen de tertiaire instelling en de regionale, brede ggz-instelling die ook crisisfunctie heeft, verwezen naar een van de programma’s die zich richten op een deel van haar overige problemen.
Op een ochtend werd ik gebeld door haar man: zijn vrouw was in de war en zag mensen en dingen die er niet zijn, ze was angstig. Ik kende het echtpaar, beiden zeventigers, zeer keurige, vriendelijke mensen, met betrokken volwassen kinderen. Ik zag hem regelmatig voor CVRM na een eerder infarct, haar zag ik nooit. Ik spoedde me erheen.
September 2014. Ik werd ’s nachts wakker gebeld door de marechaussee van Bonaire. Mijn vader, een man van 54 jaar, had zich vreemd gedragen tegenover een vrouwelijke medepassagier in het vliegtuig van Aruba naar Amsterdam. Zij trok aan de bel bij de vliegtuigbemanning, en voor m’n vader wist wat er aan de hand was, maakte het vliegtuig een tussenstop op Bonaire en moest hij het vliegtuig verlaten. Ik mocht kort zijn stem horen. Hij was bang.
Op mijn coronaspreekuur in onze gloednieuwe coronakamer verschijnt, enigszins tegen zijn zin, mijn volgende patiënt. Een nuchtere 70-jarige man van het platteland met vage klachten: ‘malaise en minder proeven’.
Sinds 1 januari 2014 is de KNMG-richtlijn Elektronisch voorschrijven van kracht. Hiermee is de tijd van handgeschreven recepten voorbij, behoudens enkele specifieke uitzonderingen.