Praktijkperikelen

Bij het oriënterend neurologisch onderzoek:

Als neuroloog heb ik geleerd hoe belangrijk het is om in de dagelijkse routine ieder radiologieverslag goed te lezen, al was het maar omdat het kan leiden tot een glimlach, zie onderstaand voorbeeld:

In maart van dit jaar rondde ik mijn studie geneeskunde af en startte als arts-assistent op de covid-19- afdeling van een topklinisch ziekenhuis. Voor mij het begin van een drukke en ook indrukwekkende tijd. Ik zag gelukkig de meeste patiënten opknappen, maar ook een behoorlijk aantal die de strijd tegen covid-19 helaas niet wonnen.

Een vriendelijke jongeman komt op mijn spreekuur met klachten van ongemak en irritatie ‘daar beneden’. Hij blijkt in transitie van vrouw naar man en heeft op dit moment geen borsten meer maar nog wel een vagina.

Ik ging niet als collega, maar als moeder van een zes weken oude baby naar het audiologisch centrum in ­verband met een afwijkende gehoorscreening na de geboorte.

Het lijkt me niet zo’n verkeerde vraag: ‘Heeft u ­misschien last van schimmel tussen de tenen?’ ­Desalniettemin kan ik de blik die op me afgevuurd wordt vanaf de andere kant van het bureau, niet als vriendelijk omschrijven.

Het begint op een zondag, waarop in de dienst een ibs wordt aangemeld. Een SEH-arts doet melding van een dame van 70-plus, die door de coronamaatregelen in isolement was geraakt en wier alcoholabusus uit de bocht was gevlogen. Zij was thuis aangetroffen door een bekende, die zeer adequaat 112 heeft gebeld.

Ik bel het ziekenhuis, ik ben op zoek naar de dienstdoende uroloog om over een patiënt te overleggen. De telefoniste ‘gaat het proberen’. Zij heeft mij gedienstig doorverbonden, al klonk het ‘proberen’ niet hoopgevend.

Wat kan het toch lastig zijn als je niet het juiste hokje kan aankruisen. Dan blijkt het opeens een hele opgave om een dakloze man te zwachtelen. Langer dan een maand ben ik nu bezig met puur de logistiek – en dat terwijl dikke benen een reëel risico vormen op het ontstaan van allemaal nare wondinfecties; zeker bij een dakloos persoon.

Soms ben je als dokter je eigen perikel. Zeker als je zelf ziek wordt. En al helemaal als die ­ziekte zich bevindt op het grensvlak van lichaam en geest – aangenomen dat er überhaupt een tweedeling te maken is tussen lichaam en geest, maar dat is een andere discussie.