Praktijkperikelen

Dienst op de post, eerst van 8 tot 16.15 uur op de praktijk gewerkt, daarna op de post van 17 tot 23 uur. Dus veertien uur werken op een dag… waar mag dat nog?

‘Tot bóven de enkel?’ Geschokt kijkt de man tegenover mij me aan. Zijn mondkapje, met het logo van zijn favoriete voetbalclub, zakt van verbazing nóg iets verder onder zijn neus.

De laatste weken voor mijn échte vuurdoop in de klinische wereld, de start van mijn coschappen, waren aangebroken. Vol goede moed had ik allemaal plannen gemaakt om de periode voor ik die witte jas aan zou gaan trekken in te vullen met leuke activiteiten.

Bij een 84-jarige man begon in maart 2021 cognitieve achteruitgang na een TIA, met mogelijk epilepsie – met als enige symptoom het knipperen van de ogen. Hierop werd gestart met valproïnezuur.

Het blijft mij, ook deze weken, verbazen waarom het in een modern land als het onze toch zo lastig blijkt om een logische systematiek aan te brengen in de jaarlijkse griepcampagne. Het begint in de zomer al, met een zucht.

Waarom verbaast het ons niet meer als een succesvolle jonge klare de zojuist verkregen vaste plaats in de vakgroep toch afzegt? Inmiddels zijn we het gewend.

Hoewel ik het niet nodig vind in het middelpunt van de aandacht te staan, zeker niet op het werk, waardeerde ik het enorm dat mijn collega’s zich hadden uitgesloofd voor mijn verjaardag.

Absoluut een van de favoriete oudjes van onze praktijk is een hoogbejaard Indisch dametje. Als ik naar haar toe ga is het door de taalbarrière vrijwel onmogelijk om een goede anamnese af te nemen, maar met handen- en voetenwerk en af en toe telefoon van een familielid lukt het meestal toch om een idee te krijgen van hoe het gaat.

Toen ik kortgeleden Joris* (een arts in opleiding) moest superviseren, gaf hij schoorvoetend toe geïrriteerd te zijn geweest tijdens een intake die hij net had gedaan. Hij vroeg mij of dat wel mocht. Hij was uiterlijk en verbaal correct gebleven maar voelde van binnen boosheid omdat de patiënt in zijn ogen onduidelijk, eigenwijs en veeleisend was. Hij was bang dat de patiënt dit gemerkt had en dat hij daarom ‘niet professioneel’ was geweest. Ik vroeg hem: ‘Welke van de vijf geboden heeft de patiënt overtreden?’ Hij keek me wazig aan: ‘Vijf geboden? Welke zijn dat? Had ik die moeten kennen?’

Als huisarts probeer ik al weken om een coronaboostervaccinatie af te spreken. Het aantal coronapatiënten in mijn praktijk loopt weer op, dus ik wil mezelf graag beschermen en (langdurige) uitval voorkomen.