Praktijkperikelen

Afgelopen week lag ons zoontje in het ziekenhuis. We moesten de Nederlandse zorg van ‘de verkeerde kant’ meemaken. Het was een ervaring die zowel trots als triest maakte.

Het is weer druk. Immers, de huisarts was er niet vrijdag – actiedag, 1 juli! Dus de week erna worden we overstroomd met heel veel dringende vragen van onze patiënten... (sic). Dan gaat mijn telefoon tijdens het overleg: op de spoedlijn (we hebben ook een collegiale lijn) een oogarts die iets wil overleggen over de heer R.

Na vier weken zomervakantie in Nederland is het alsof m’n brillenglazen zijn schoongepoetst en ik een week wonen en werken in ruraal Sierra Leone scherper zie.

Mijn patiënt is hoogzwanger en heeft een heel scala aan klachten. Pijn in haar bekken, moe, misselijk, en meer. Het gaat haar dus niet makkelijk af, en ze moet nog een paar weekjes.

Ik open de deur van mijn praktijk, waar ik samen met mijn assistente de spoed vandaag opvang. Na gedemonstreerd te hebben tegen kruisraketten in de jaren zeventig, laat ik massaal actievoeren graag aan anderen. Natuurlijk herken ik alle zorgen en ergernissen, maar stiekem komt een dag zonder vol spreekuur ook wel goed uit om allerlei zaken weg te werken.

‘Opvallend dat u geen pijn op de borst meer hebt. Net nu u weer terug­geplaatst bent op de hartbewaking. Uw hartfilmpje ziet er goed uit.’ De cardio­loog in opleiding kijkt mij strak aan. ‘Komt het niet van alle spanning? U bent al gekatheteriseerd voor uw stentverstopping. Dat ging goed, toch?’ Naast de jonge specialist fronst de, voor mij nieuwe CC-verpleeg­kundige haar wenkbrauwen. Het is bijna nacht. Haperend vertel ik hen over mijn beklemdheidsklachten op de verpleegafdeling.

Ik spreek een moeder over haar dochter van 9, die een ontwikkelingsachterstand heeft. Volgens haar fysiotherapeut zou ze naar een naburig revalidatiecentrum moeten. Ik had enkele maanden geleden de verwijzing gemaakt. Toen ook hemel en aarde bewogen om moeder zover te krijgen dat ze ook echt zouden gaan.

De orthopeed heeft mij verwezen voor een MRI met contrast van mijn heup. Vriendelijke radiologielaborantes roepen mij binnen en wijzen mij wat ik uit moet doen. Er wordt een handdoekje aangereikt dat ongeveer volstaat als schaamlap, zodat ik mij in mijn blote billen verplaats van het kleedkamertje naar de tafel.

92 jaar oud is meneer, ten einde raad, onrustig wiebelend in de rolstoel waarmee dochter en kleindochter hem de dokterspost binnen hebben gebracht. Het is tien uur 's avonds inmiddels en ze zijn sinds het begin van de middag al bezig hulp te krijgen.

Al meer dan twintig jaar ben ik plastisch chirurg. Het is een mooi breed vak: handchirurgie, reconstructieve en esthetische chirurgie. De weg ernaartoe is lang.