Praktijkperikelen

Dienstdoend op de hap kom ik ook weer zo’n dilemma tegen waarbij ik zelf ‘de gemaakte keuze van de betrokkene(n) snap’, maar ook m’n eigen gezondheid in gevaar voel komen.

D: Waarom draagt u een mondkapje? M: Ik ben kankerpatiënt en ik ben bang om het coronavirus te krijgen. Ik draag een mondkapje omdat u geen afstand houdt. D: Dat is tegen ons protocol, dan moet u plaatsnemen in een speciale wachtkamer. M: Wat voor wachtkamer bedoelt u? D: De wachtkamer voor coronaverdachte patiënten.

Een van mijn patiëntes heeft erge last van droge ogen. Ze druppelt en smeert en dat geeft kortdurend verlichting. Maar het helpt niet genoeg, en ze vraagt mij om een verwijzing naar de oogarts.

Aan het begin van de eerste golf lukt het tot mijn verbazing om redelijk makkelijk vijftig mondkapjes te bestellen bij een medische vakhandel in het noorden van het land. Helaas echter worden er maar twaalf geleverd ten gevolge van een misleidende advertentie.

Disulfiram werkt via het lik-op-stukprincipe: als je toch drinkt, zul je het weten ook! Je wordt dan ziek, zwak en misselijk. Bij een groep patiënten werkt dit prima: zij vallen niet meer terug en blijven goed functioneren.

Het meisje is al een paar keer eerder op mijn spreekuur geweest. Vanwege haar acne. Nu zit de 16-jarige, samen met haar moeder, weer aan mijn bureau. Het gaat niet goed met haar. Geestelijk niet. Een maand geleden is ze door mijn POH-ggz verwezen naar een hulpverleningsinstantie om haar te ondersteunen bij haar depressieve klachten.

In de week dat de overheid een Turks-Nederlandse vliegmaatschappij, wiens naam wel wat lijkt op corona, maant nog geen toeristen massaal naar de Middellandse Zee te vervoeren, heb ik een nachtdienst op de hap.

Deze foto ontving ik van een patiënt. Genomen in een ziekenhuis, waar je bij een reanimatie kennelijk niet op steun van het ziekenhuispersoneel hoeft te rekenen, maar moet wachten tot de ambulance arriveert…

Een observatie tijdens een ziekenhuisopname: Een verpleegster komt bij een deftige bejaarde dame.

Af en toe trap ik in de valkuil dat ik denk te weten hoe het zit. De afgelopen twintig jaar zag ik regelmatig medewerkers met een tenniselleboog op mijn spreekuur. Ik volgde nascholingen over richtlijnen en vergrootte mijn kennis van tennisellebogen. Een paar maanden geleden zat aan mijn tafel weer een medewerker met klachten passend bij een tenniselleboog.