Praktijkperikelen

Vorige week ontving ik een mail van onze preferente zorgverzekeraar met als onderwerp: ‘Aankondiging materiële controle'. ‘U krijgt deze e-mail omdat enkele van uw declaraties bij onze zorgverzekering zijn opgevallen.'

Ik ben nieuw op de afdeling, dus het is nog wat onwennig. Maar al snel merk ik dat ik hier nooit zou kunnen wennen. Ik mag mijn patiënt geen hand geven, dat is hier protocol. Ik mag mijn patiënt pas onderzoeken ná de visite, dat scheelt tijd voor de verpleging.

Als uroloog in een perifere kliniek zie ik een man die wordt doorverwezen vanwege een vermoeden op prostaatkanker. Na analyse blijkt hij dit inderdaad te hebben, maar bij het lichamelijk onderzoek valt een kleine ronde, gladde afwijking op in de rectumwand.

Begin 2021, twee jaar na mijn eerste bevolkingsonderzoek voor borstkanker, wachtte ik op een volgende uitnodiging. In die tijd zaten we ook bijna een jaar gevangen in de covidpandemie, hetgeen had geleid tot achterstanden, personeelstekort en begrijpelijke andere keuzes bij de GGD.

Een 65-jarige patiënt in mijn huisartsenpraktijk kreeg alweer enige tijd geleden de mogelijkheid om via zijn verzekering een totalbodyscan te laten maken. Het onderzoek vond in Duitsland plaats en daar liet men er geen gras over groeien: een totalbody-MRI, MRI­-schedel, angiografie van de halsslagaders en labonderzoek werden verricht.

Deze maand is de vastenmaand ramadan. Een voor moslims over de hele wereld heilige maand. In dat kader een kort patiëntenverhaal:

Soms, heel soms, geef je toe dat er belangrijkere zaken zijn dan je eigen vak. Enkele weken na een staaroperatie kwam een bekende, vitale, 74-jarige patiënte op mijn spreekuur. Je zou haar minstens vijf jaar jonger inschatten.

Er wordt weleens gedacht dat iedere staaroperatie standaard is. Dat moet ik als oogarts wat nuanceren. Sommige mensen hebben nou eenmaal een suboptimale conditie of coöperatie. Ze zijn bijvoorbeeld slechthorend of claustrofobisch. Angstig, achterdochtig of autistisch. Kunnen de nek niet buigen, niet platliggen en niet makkelijk ademhalen. Kleine pupil, diepliggend oog, sterke knijpreflex, hoest, harde staar. Sommigen moeten noodzakelijkerwijs een zuurstofkastje meenemen, of een dochter, of een eigen kussentje.

Zaterdagavond 23.45 uur. Ik word als dienstdoende neuroloog gebeld door de dienstdoende arts-assistent van de SEH die voor ons de voorwacht doet. Ik was net een kwartier thuis, u kent het wel... Het betreft een vrouw die onwel is geworden nadat ze was gaan staan. De arts-assistent interne heeft ons in consult gevraagd omdat hij twijfelt of er wel of geen meningeale prikkeling is.

Tijdens het middagspreekuur op het asielzoekerscentrum kreeg ik een plastic flesje gevuld met insulineampullen van mijn patiënt, een 24-jarige Arabisch sprekende Irakees. Sinds 2015 was hij bekend met diabetes type 1 en spoot hij insuline. De laatste drie jaar deed hij dit zonder enige controle van zijn glucosewaarden en zonder follow-up van een arts.