Eerst een nummertje trekken
Plaats een reactieZaterdagavond 21.00 uur. Ik loop de dienstapotheek binnen. Helemaal leeg… niemand. Dat is wel het laatste wat ik verwacht had.
Mijn vrouw heeft een virale conjunctivitis en ik ga wat oogdruppels ophalen. Als huisarts weet ik hoe druk de avonddiensten in onze stad kunnen zijn en ben dus (blij) verrast dat er geen lange rij wachtenden is.
Ik loop naar de balie en wacht. De twee aanwezige apothekersassistentes zijn (voor mij onzichtbaar) druk in gesprek. Het gaat over van alles, en één van de twee moet óók nog een telefoontje doen, zegt ze tegen de ander. Terwijl ik rustig wacht gaat dat zo een minuut of twee, drie door. Ik besluit op een gegeven moment toch even mijn hoofd te laten zien aan een van de twee. Ze kijkt en zegt ‘Ja, ik heb u gezien, ik kom zo.’
Na nóg een minuut komt de assistente naar de balie en vraagt: ‘Heeft u een nummertje getrokken?’ Ik kijk haar verbaasd aan, keer me om, constateer dat de héle apotheek nog steeds leeg is en ik toch écht de enige klant ben en kijk haar ongelovig aan: een nummertje trekken in een volledig lege apotheek? Ik zeg: ‘Het lijkt me dat ik nu aan de beurt ben’. ‘Eérst een nummertje trekken’, zegt de apothekersassistente. ‘Dat moet voor de administratie en dan weet ik ook dat u er bent.’
Braaf doe ik wat me gezegd wordt en terwijl de assistente de medicatie klaarmaakt, denk ik na over hoe, in deze apotheek, de patiënt, de mens ervoor moet zorgen dat de systemen niet van slag raken. In mijn dromen is het andersom: de systemen helpen de mensen...
- Er zijn nog geen reacties
