Bevlogen dokters

Op een zondagavond tussen de winter en lente van 2007 werd ik gebeld dat een jongeman zich had opgehangen op de acute gesloten opnameafdeling. Ik werkte daar al enkele jaren als psychiater-afdelingshoofd en was nog weinig geconfronteerd met suïcides.

Al toen ik 8 jaar oud was, wist ik het: ik wilde dokter worden. Waarom weet ik niet meer, maar ik was vastberaden en kreeg ook veel steun van mijn moeder om deze wens vast te houden.

Er zijn pseudoniemen van ‘bevlogen’, waarin ik mij meer herken dan in het woord ‘bevlogen’ zelf: ‘gedreven’ en ‘bezield’. Hierin ligt immers het accent meer op datgene wat van binnenuit moet komen. De vraag ‘hoe werd u een bevlogen dokter?’ suggereert iets wat op mij niet van toepassing is geweest.

Ik kom uit een familie van ingenieurs, advocaten en vrouwen die ‘homemakers’ zijn. Ik was zes jaar en geïnspireerd door de gynaecologe die mijn zusje ter wereld bracht. Ik wilde graag een zusje en zij was voor mij als kind een echte tovenaar.

Huisarts worden zat er al vroeg in. Als klein meisje liep ik het liefst de hele dag rond met een dokterskoffertje. Na eerst een tijd in het ziekenhuis gewerkt te hebben, koos ik voor huisartsgeneeskunde.