Zwarte humor

Een jaar of vier geleden deed ik samen met mijn huisartsopleider op Texel visite bij een oude vrouw in een verzorgingshuis. Zij was al enige tijd plots niet meer aanspreekbaar, was bleek, had zweetdruppeltjes op het voorhoofd, een zeer trage pols en een diepe, trage ademhaling die af en toe een tijdje ophield, passend bij een cheyne-stokesademhaling. Met haar voorgeschiedenis van hypertensie leek het erop dat ze stervende was, aangezien de waardes in het uur dat ik bij haar was steeds slechter werden.

We hadden de familie laten komen en vertelden het slechte nieuws. Mijn opleider ging vervolgens verder met de visites en ik bleef bij de vrouw en haar familie. De sfeer was rustig en gelaten: verdriet bij de familie, maar ook berusting omdat zij een mooi leven had geleefd.

Haar pols was gezakt naar nog geen 30 slagen per minuut, haar huid lijkbleek en koud. Maar toen, plots en uit het niets, na een uur van klinisch doodgaan, opende deze 90-plusser haar ogen, richtte haar hoofd op, keek mij direct helder aan en zei met triomfantelijke stem letterlijk: ‘Ja! Jij dacht zeker dat ik dood ging? Ha!’

Mijn mond viel open van verbazing en ik knipperde beduusd een paar keer met mijn ogen. De familie was uiteraard opgelucht. Mijn opleider die later binnenkwam, verontschuldigde zich voor de consternatie, en de maanden erop volgden nog vele gezellige visites bij deze bijzondere vrouw met toch wel een merkwaardig gevoel voor zwarte humor.

Iris van Houwelingen, huisarts in opleiding, Groningen