Lezersverhalen
1 minuut leestijd
Lezersverhalen

Winner

Plaats een reactie

Ik was als jongste anios werkzaam in een academisch ziekenhuis in Nederland, bijna vijftien jaar geleden. De avonddienst was nog maar net begonnen of ik werd geroepen vanwege persdrang bij een vrouw bij wie enkele dagen daarvoor een intra-uteriene vruchtdood was vastgesteld. De patiënte was een Ghanese primigravida die al praktisch haar hele leven in Nederland woonde. Zij was een week daarvoor opgenomen vanwege hypertensie. Bij ruim 36 weken amenorroeduur maakte zij een eclamptisch insult door, waarna een intra-uteriene vruchtdood echoscopisch werd vastgesteld.

De baring, uiteraard zonder foetale bewaking, vorderde gestaag. Er werd een puntgaaf meisje geboren. Ik had in mijn korte carrière als anios wel enkele partus van intra-uteriene vruchtdoden begeleid in ditzelfde ziekenhuis, maar nooit eerder van een Afrikaans meisje. Een seconde ging het door mijn hoofd dat mensen met een donkere huid toch altijd beter geconserveerd blijven dan wij blanken. Toen zagen de aanwezige Surinaamse verpleegkundige en ik luchtbellen in haar neus. Mijn verpleegkundige riep een paar kreten die mij winti-achtig aandeden en ik greep het kind mee naar de resuscitatietafel. De moeder was helder en zei ‘richt je aandacht op haar’. Na wat bijblazen met zuurstof was er een roze neonaat, die voor onderzoek werd meegenomen naar de afdeling Neonatologie.

Het gevolgde medisch beleid verdient niet de schoonheidsprijs. Na dit incident is het protocol intra-uteriene vruchtdood aangepast. Tegenwoordig moet een tweede arts de vruchtdood bevestigen. In dit geval was er een extreme bradycardie en een stilstaand vierkamerbeeld net postictaal. Achteraf gezien had de moeder zelfs nog aangegeven een keer een kindsbeweging te hebben gevoeld, wat geduid werd als een soort ‘fantoompijn’.

Bij het uitblijven van handicaps zou de moeder afzien van claims. In plaats van ons ziekenhuis te mijden, heeft de moeder haar opeenvolgende drie kinderen ook in ons ziekenhuis gebaard, omdat ze zeker wist dat wij artsen altijd extra alert op haar welzijn zouden zijn na een dergelijke uitglijder. Met het meisje is het goed gegaan, het is een puber die houdt van streetdance en die opgroeit zonder beperkingen.

En ik, de liefde voor de verloskunde is gebleven, ik werk nu met veel plezier als perinatoloog in hetzelfde ziekenhuis.

gynaecoloog (naam bij de redactie bekend)

Meer lezersverhalen
Lezersverhalen eindejaarsspecial
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.