Waar zijn de normale patiënten?
2 reacties
In de huisartsenpraktijk is het stil overdag; er wordt niet veel gebeld en de mensen die we zien worden gescheiden in covid-19-verdacht en niet verdacht. Op zich al een hele toer. Aan het einde van de dag ben je vaak nog vermoeider dan op een reguliere dag; niks is meer zoals het was, alle routine ben je kwijt. Er zijn ook zorgen. Het aantal covid-19-patiënten neemt toe. Een goede vriend vecht op de ic voor zijn leven. Word ik zelf niet ziek? Heb ik wel genoeg beschermingsmiddelen?
Gelukkig is iedereen bereid zijn best te doen. Assistentes vragen alles secuur uit, desinfecteren de praktijk de hele dag. POH’s bellen kwetsbare mensen en we krijgen bloemen, fruitmanden, kaartjes en begrip. Mensen met een niet-uitstelbare vraag mogen op het spreekuur komen, worden bezocht of gebeld.
Toch mis ik de normale patiënten. Waar zijn de verstopte oren, rode ogen, kinderen met koorts en nog meer de hartinfarcten en de CVA’s? Ik maak me daar zorgen over. Welke patiënten bellen niet en welke problemen blijven liggen?
Als iemand komt met een zorgvraag is vervolgzorg vaak lastig te regelen. Poli’s zijn dicht; laboratoria werpen barrières op en fysiotherapie is gesloten. Met veel bellen is nog weleens wat te regelen voor iemand in niet-levensbedreigende nood.
Als dokters hebben we wel een verplichting om voor zieke mensen te zorgen, daar lopen we risico’s bij, altijd al gedaan. Ik merk bij een aantal collega’s in alle echelons een sterke terughoudendheid in het zien van patiënten, ongeacht de triage. Veel wordt per telefoon afgedaan.
Schrijnend was deze week een kwetsbare jonge ziel met een psychose. De ggz leek een onneembaar bastion: nee, eerst intake uitsluitend per telefoon en behandeling alleen via beeldbellen.
De patiënt, angstig en met moeite gemotiveerd tot behandeling, werd hier niet rustiger van. Hij vertoonde geen enkel symptoom van een corona-infectie. Ik dacht dat anderhalve meter afstand dan toch wel te realiseren moest zijn, en daarmee een voor de behandelaar en patiënt veilige situatie.
Zo ook de verder gezonde patiënt met een verworven hydrocephalus, die wacht op een operatie en alleen maar achteruitgaat. Of de jonge vrouw met een al twee maanden bestaande onbegrepen buikpijn waarbij de analyse is afgebroken. Of de patiënt met niet-aangeboren hersenletsel, die door zijn ambulant begeleider alleen nog maar gebeld mag worden.
Dokters van Nederland: recht uw rug en borg de door u afgelegde artseneed.
Werk veilig en zorg voor uw patiënten.
Rob Bakx, huisarts, Santpoort-Noord
Pascale Hendriks, huisarts, Spaarndam
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Ik begrijp het ook niet zo goed. Ik zou prima poli kunnen draaien maar in ziekenhuizen wordt massaal besloten dat dit niet kan. Waarom niet?
Het volgende punt is natuurlijk dat mensen niet meer komen voor hun PHPD (Prikkeltje Hier, Prikkeltje Daa...r) nu er blijkbaar iets ernstigers aan de hand is. Ik vraag me af of die mensen straks alsnog komen of dat er ook bij deze patiënten voortschrijdend inzicht gaat ontstaan dat men niet voor elk wissewasje naar de dokter hoeft, aangezien ze de Corona-"crisis" ook overleeft hebben. Volgens een collega wel, juist omdat ze al zo lang hebben moeten wachten.
Sommige misverstanden zijn echter hardnekkig. Ik werd vorige week gebeld door een huisarts die vroeg of ik iemand met spoed wilde zien met prikkelingen en tintelingen in de duim, wijsvinger en middelvinger van zijn rechter hand. Een maand geleden was het nog mild, maar afgelopen week had hij er erg veel last van gehad.
Ik vroeg haar waarom dit geen carpaal tunnel syndroom was, en kreeg als antwoord "omdat ie er 's nachts niet wakker van werd". Hij had geen uitstralende pijn vanuit de nek, en toen ik haar vroeg wat het dan wel moest zijn als het volgens haar geen carpaal tunnel syndroom was, kreeg ik als antwoord: "een of andere neurodegeneratieve aandoening".
Ik vroeg haar nog of het zou kunnen dat hij nu meer last had omdat hij wellicht wat meer in en om het huis kluste vanwege de Corona-"crisis". Dat wist ze niet, dat had ze niet gevraagd. Daarna hield ik het niet meer en proestte het uit van het lachen. De huisarts zag er de humor niet van in. Ik heb al vast een MMSE klaargelegd.
Maar goed, af en toe heb ik gelukkig nog een dienst neurologie. Dat is toch sowieso mijn favoriete bezigheid. Vooral omdat ik dan niet zo heel vaak gebeld wordt om een spoedverwijzing wegens prikkelingen en tintelingen in duim, wijsvinger en middelvinger als uiting van een neurodegeneratieve aandoening.
Ik zou het vak anders maar verleren...
Bart Bruijn
Huisarts, Streefkerk
Waar een groot deel van de normale dingen blijven, snap ik wel. De kinderen gaan niet meer naar school, dus ze halen de infecties niet meer bij elkaar op, dus ook de ouders worden niet meer besmet. Scholen zijn nog altijd ongeveer de meest efficiënte... manieren om veel microben te verspreiden.
Verder stoort de houding van veel van de tweede lijn mij ook. Of de huisarts (of zijn assistente of POH) maar even (!) de patiënt wil zien, kweken, vasthouden, beluisteren, etc. etc. 'want de poli is, begrijpt u, in volledige lock down voor het SARSCoV-19 virus en wij kunnen nu dus onze patiënten niet zien. Veel te gevaarlijk.' VOOR ONS!
Om de één of andere reden denken veel mensen dat het virus voor voor werkenden in de tweede lijn een stuk gevaarlijker is dan voor de eerste lijn.
En dát werkt dus niet zo. Als ik uw werk zogenaamd veilig kan doen dan, collega's, kunt ú het mutatis mutandis ook! En dus MOET u het.