Vol op mijn snuit in Italië

Tijdens een van onze vakanties in Italië verbleven wij in een huis in de buurt van Radda in Chianti in Toscane. Stralend weer, een heerlijk huis met zwembad, lekkere ligstoelen, ieder met een gekleurde parasol in betonnen voet ernaast. Echt ‘Il dolce far niente’.

Het is in de namiddag en de zon is nu achter het huis; het is nog lekker warm. De parasol is ingeklapt. Wanneer ik naar binnen wil lopen, blijft mijn voet achter een stang van de ligstoel haken en ik klap met een gil voorover, bats, vol met mijn snuit bovenop de betonnen parasolpoot.  

Ik blijf even liggen, even bijkomen. Er komt bloed uit mijn neus. Ik voel aan mijn mond of mijn lip kapot is en ik check mijn gebit. Ik ben een beetje dizzy. Hmm, mijn rechterduimmuis doet wel pijn. Even rustig zitten. 

Eerst heb ik mijn neus goed gesnoten en die toen stevig dichtgeknepen; het bloeden is nu gestopt. Mijn bovenlip is alleen van binnen kapot en is behoorlijk aan het zwellen. Mijn voortanden zijn gelukkig nog heel. Mijn neus is geschaafd. Rechterduimmuis en -pols zijn gezwollen en ik heb wat hoofdpijn. 

‘La cena’ wordt genuttigd, maar ik heb geen trek. Mijn echtgenoot/collega en onze kids – dierenartsen in opleiding – vinden het beter om toch even naar Firenze te rijden, naar Ospedale Santa Maria Nuova, het academisch ziekenhuis van Florence. 

Bij entree zeg ik tegen de verpleegkundige daar: ‘Scuza, sono caduta’ (Sorry, ik ben gevallen). Lachend antwoordt hij: ‘L’ho visto’ (Dat heb ik gezien). We moeten even wachten, want er wordt een vrouw met de ambulance binnengebracht, dat gaat natuurlijk voor. Dan word ik meegenomen naar een onderzoekkamer, daar word ik onderzocht door een vrouwelijke arts; zij ondervraagt en onderzoekt mij. En wanneer wij zeggen dat wij allebei dokters zijn, gaat John ook overal mee naar toe. Er wordt een CT-scan van mijn hoofd en aansluitend een X-foto van mijn rechterhand/-pols gemaakt.  

Samen met die arts bekijken we de scan en de foto’s. We mogen overal komen en met alles meekijken. Ondertussen praten we over het werken hier in Firenze en hoe het in Nederland toegaat. 

Gelukkig geen fracturen; ‘Solamente contuso’ (Gewoon gekneusd). De verpleegkundige brengt eerst arnicagelei op mijn rechterduimmuis en pols aan; dan wordt het ingezwachteld. Wij kijken verbaasd op; arnicagelei in een academisch ziekenhuis? Thuis gebruiken wij dat wel, maar in een academisch ziekenhuis? Wordt dat hier geleerd? ‘Si, c’e il protocollo in questo ospitale. Lavoriamo anche con rimedi omeopatici’ (Dat is het protocol in dit ziekenhuis. Wij werken ook met homeopathische middelen). Wat een respectvolle en bijzondere behandeling; hier het bewijs dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden. 

De parkeerautomaat was defect en we konden niet uitrijden. Van diezelfde verpleegkundige kregen we met een glimlach een vrije uitrijkaart. 

Carolien Polderman-Götte, huisarts, Elspeet

Lezersverhalen

Buitenland