Verjaardagsmaand

Annie schuifelt de ruimte binnen waar ik piano speel. Met voorzichtige passen en een onzekere uitdrukking op haar gezicht loopt ze naar me toe. Ik gebaar naar de stoel schuin achter me. Ze vraagt: ‘Mag dat?’ Ik knik vriendelijk en ze neemt plaats.

Op haar afdeling in het verzorgingshuis wordt ze vaak fel bekritiseerd door een mevrouw die haar eigen territorium in het gangenstelsel bewaakt. In de huiskamer, uit het zicht van haar belaagster, geniet Annie van de muziek. Op haar gezicht komt langzaam een gelukzalige glimlach. In een impuls buig ik me naar haar toe en zeg haar dat ik haar een fijne, bijzondere vrouw vind.

‘Oh’, reageert ze meteen bescheiden, ‘ik ben maar heel gewoon hoor!’ En direct erachter aan: ‘Maar ik ben wel bijna jarig. Op 26 januari!’

Het is 10 juli, maar ik zeg enthousiast: ‘Dan is het de hoogste tijd om u toe te zingen’. Bij de eerste tonen van Lang zal ze leve begint iedereen in de huiskamer mee te zingen: bewoners, een dochter die bij haar vader op bezoek is, een vrijwilligster. Annie zelf zingt ook uit volle borst mee en glundert.

‘Ik was afgelopen week ook jarig’, vertrouw ik haar na afloop van het lied toe.

‘O, ben je óók in januari jarig?’, zegt Annie blij verrast.

‘Ja, de vijfde!’, beaam ik. Weliswaar de vijfde van juli, maar ach… dat is ook maar relatief. Het verheugde gezicht van Annie wint het vandaag glansrijk van de precisie van absolute geboortedata.

Opnieuw galmt het verjaardagslied door de huiskamer. Weer zingt iedereen toegewijd mee. Dan vraagt de dochter aan een andere bewoonster: ‘Wanneer bent ú eigenlijk jarig?’.

Waarop de bewoonster antwoordt: ‘Oh, pas in januari, dat duurt nog zo lang’.

‘Ja, inderdaad’, knikken we allemaal, ‘dat duurt nog heel lang’.

Karin Blankert-van Hengel, muziekwerker