Vergeten kant

Mijn patiënt is 83 jaar en is zojuist binnengebracht per ambulance, nadat hij anderhalve dag op de vloer van zijn badkamer heeft doorgebracht. Hij heeft al die tijd liggen roepen en bonken totdat een buurman de politie belde. Uiteindelijk hebben ze zijn deur opengebroken en hem aangetroffen in zijn eigen vuil. Vreselijk triest.

De man is onderkoeld, maar verrassend helder. Ik onderzoek hem kort en dan is de situatie me wel duidelijk: een groot CVA met hemiparese links en ook een neglect. Hij kijkt de hele tijd naar rechts, naar zijn goede kant. Ik vraag hem zijn linkerarm op te tillen. Hij heft zijn rechterarm met een zwaai omhoog. ‘Dit is uw rechterarm meneer’, zeg ik. ‘Probeer de linkerarm ook eens.’ En weer zwaait hij de rechterarm in de lucht. ‘Dat doe ik toch dokter’, zegt hij. De inmiddels gearriveerde familie kijkt me vragend aan. Ik probeer de patiënt en familie het fenomeen uit te leggen. ‘Zijn hersenen zijn als het ware vergeten dat die linkerkant bestaat.’ Nadat de scans en laboratoriumonderzoeken binnen zijn, neem ik hem op voor de neuroloog. Ik loop nog een laatste keer de kamer binnen. ‘Nou meneer, het allerbeste gewenst, de komende dagen moeten we zien welke kant het verder op gaat.’ Dan komt zijn antwoord met een grote glimlach: ‘Nou, naar rechts blijkbaar!’

Nienke Sonneveld, SEH-arts, Soest