Van de fiets gevallen
Plaats een reactieDit is niet goed, dacht ik. Ik zit aan de kant van een bospad maar ik weet niet hoe ik hier gekomen ben. Onze fietsen stonden opzij. Ik had een zeer been, een pijnlijke dikke bult op mijn hoofd en een smerige broek. Wat me meer zorgen baarde was dat ik niet wist wat ik die dag had gedaan en me de dagen ervoor ook niet kon herinneren.
Ik ben met de fiets gevallen, heb een flinke smak op mijn hoofd gemaakt en ik heb een retrograde amnesie, was mijn conclusie. Ik voelde een soort naïeve blijdschap dat ik dat wist en dat ik die woorden nu zo goed begreep. Ik dacht mijn man en familie een plezier te doen door het hen ook uit te leggen. Later vertelden ze me dat ik dat in het afgelopen uur al een keer of twintig had gedaan.
Ondertussen arriveerde een motorambulance. Ik vertelde hoe het met me ging en onthield weer wat ik zelf zei, dat was prettig. Ik mocht naar huis met een wekadvies voor de nacht.
Beetje bij beetje herinnerde ik me onze fietstocht. De route, het bordje ‘slechte weg’ en dat dat erg leek mee te vallen, een mooie heuvel, met een fijn vaartje naar beneden, onderaan ineens mul zand, fladderen van mijn voorwiel en daarna niets meer. De eerste anderhalf uur na die val heeft mijn geheugen mij compleet in de steek gelaten. De herinneringen van vrijdag tot zondagmiddag kwamen gelukkig allemaal terug, in wonderlijke volgorde. Eerst wist ik bijvoorbeeld dat ik vrijdagavond zuidvruchtenthee had gedronken in een theater, daarna herinnerde ik me welke film we daar hadden gezien.
Echt gerust was ik pas toen ik een week later aan het werk ging en met blijdschap kon constateren dat mijn hersens weliswaar ‘geschud’ waren maar dat mijn geheugen, ook op een drukke werkdag, weer goed werkte.
- Er zijn nog geen reacties
