Te laat voor de sneeuwbrug
Plaats een reactieHet was altijd al een droom van Hans en mij om de Gran Paradiso niet via het karrespoor — de gebruikelijke route — te beklimmen, maar het relatief rustige oost-couloir te gebruiken. We vertrokken al vroeg in de nacht, bepakt met alle spullen voor een overnachting op de gletsjer. In eerste instantie moesten wij de Ghiacciaio della Tribolazione beklimmen, een gletsjer met een lastig traject: veel sneeuwbruggen en een moeilijk te vinden weg. Sommige sneeuwbruggen vonden we zo dun dat we de rugzakken afdeden, op onze buik over de brug gingen en de rugzakken nahesen. Om 12 uur kwamen we op onze overnachtingsplek aan, zetten de tent op en troffen alle voorbereidingen voor een zonnig dagje op het sneeuwveld. In ons geval betekende dat vooral: biefstuk bakken, andere etenswaren klaarmaken en de fles rosé in de sneeuw laten afkoelen. Verder brachten we de middag lezend en pratend door.
Totdat we hulpgeroep hoorden: drie Italianen waren ook aan de gletsjertocht begonnen, maar later dan wij. Daardoor waren zij een paar keer door een sneeuwbrug gezakt en was de tocht voor hen een ware beproeving geworden. Toen ze ons spoor vonden, zijn ze dat gevolgd. Zeer vermoeid kwamen zij bij ons aan.
We gaven hen van ons eten en drinken en hielpen hen een eind op weg naar een bivakhut. Anderhalf uur later kwamen ze echter terug: ze durfden niet verder. Een van hen was uitgeput, gedehydreerd en doodsbenauwd.
Aldus lagen we die nacht met ons vijven in een veel te kleine tent; gelukkig hadden we veel eten en drinken bij ons. De volgende ochtend waren de Italianen nog altijd in een matige conditie. We hebben ons eigen tochtenplan afgeblazen en hen aan het touw gebonden. Het was noodzakelijk om hen tot helemaal in het dal te begeleiden. Daar zijn we door hen bedankt met de beste Italiaanse lunch die ik ooit genoten heb.
Frank Bosch, internist
- Er zijn nog geen reacties