Slechtnieuwsgesprek

Als internist-hematoloog heb ik veel patiënten met maligniteiten behandeld. Het zal u niet verbazen dat een deel van deze patiënten uiteindelijk overleed. Ik heb dus veel slechtnieuwsgesprekken moeten voeren en vond het belangrijk dit zo goed mogelijk te doen.

Hiertoe bereidde ik mij altijd goed voor en, mede dankzij de cursus palliatieve zorg voor specialisten, lukte het mij ‘altijd te troosten’ en ‘vaak te verlichten’ als we ‘niet meer konden genezen’. Na vele jaren bleef het een moeilijk, maar belangrijk en ook bevredigend onderdeel van het vak.

Ooit moest ik een slechtnieuwsgesprek voeren met een meisje van 20 jaar. Zij was van gereformeerden huize en vroom. Zij had een maligniteit waarvoor ze na een aantal jaren hematologisch uit­behandeld was. Gezien de jeugdige leeftijd van patiënte was ik
wat onzekerder en aarzelender dan voor mij gebruikelijk. Na de eerste zin, waarin wel de boodschap duidelijk werd, maar mijn stem onvast was, viel patiënte mij in de rede met de woorden: ‘Maar dokter, u moet niet denken dat het erg is om dood te gaan!’ Zij bleek veel troost te krijgen van haar geloof en overtuigd te zijn van een eeuwig zalig leven na de dood. Of u of ik dit geloof deelde, was voor haar niet relevant. Het gaf haar alle troost die ze nodig had.

Binnenkort ben ik zelf aan de beurt: toen ik de thoraxfoto zag kon ik het nog ontkennen, maar de CT-beelden enkele uren daarna waren zonneklaar: gemetastaseerd longcarcinoom. Ik heb een
fantastisch leven gehad en ik vertrouw erop dat mijn artsen goede palliatieve zorg verlenen. Ik vind troost bij mijn naasten in wie het leven doorgaat. Van veel patiënten, maar van deze in het bijzonder, heb ik geleerd dat het niet erg hoeft te zijn om dood te gaan.

Jenne Wielenga, internist-hematoloog niet-praktiserend, SCEN-arts, arts Expertisecentrum Euthanasie, Rotterdam

Lezersverhalen

Verbinding en contact

Onze eindejaarsspecial van 2020 staat in het teken van ‘contact’. Hier verzamelen wij uw herinneringen rondom dat thema.