Rosalie

Mijn werkdag zit erop in het ziekenhuis in Pokola, Congo-Brazzaville, waar ik als tropenarts werk. Voordat ik naar huis ga loop ik bij Rosalie langs, zoals ik elke avond doe tijdens de nu alweer drie weken dat ze is opgenomen. Ze vertelt over haar leven en laat me een foto zien van een jaar geleden, een lachende gezonde vrouw in fleurige Afrikaanse kledij te midden van vrienden. Is dit echt dezelfde persoon als de magere vrouw die in bed ligt en te zwak is om te gaan zitten? Maar waarom heb je je medicijnen dan niet gewoon genomen, denk ik, en spreek ik ook zachtjes uit. Zachtjes, omdat de patiënten die naast haar liggen niet mogen weten dat ze aids heeft. Natuurlijk vermoedt iedereen het, daarom krijgt ze ook geen bezoek, maar erover praten is taboe.

Geen bezoek krijgen betekent geen opbeurende woorden, geen schouder om op uit te huilen. Maar ook geen familie om eten of schone kleren te brengen of om je uit bed te helpen om naar het toilet te gaan. De verpleging heeft daar geen tijd voor; normaal gesproken komt er met elke zieke een familielid mee om dit te doen. Maar wat als je die niet hebt omdat al je vrienden en familie bang zijn voor de ziekte die je hebt?

Ik ga morgen met verlof naar Nederland, en Rosalie vraagt of ik voor mijn vertrek slippers en een mooie Afrikaanse doek voor haar mee wil nemen. Ik weet dat als ik terugkom, ze er niet meer zal zijn om de cadeaus in ontvangst te nemen. De volgende ochtend geef ik haar de lokaal aangeschafte spullen, genoeg geld om van te eten en een dikke knuffel. Ik vlucht de zaal uit, omdat ik niet wil dat iemand mijn tranen ziet. Wie zal voor haar zorgen?

Als ik terugkom hoor ik dat ze begraven is in mijn doek. De begrafenis is betaald van het geld dat over was.

Marianne Reimert, arts internationale gezondheidszorg en tropengeneeskunde en huisarts in opleiding