Ribben op de rotsen
Plaats een reactieHet gebeurde in de Franse Alpen, ik was met sabbatical en al weken onderweg met een grote rugzak.
Na uren wandelen en veel hoogtemeters liepen we ’s middags over een ‘nogal luchtig' pad over een graat met aan weerskanten honderden meters diepte. Na enkele kilometers volgde de afdaling, zigzaggend langs de helling over een smal, steil en uiteindelijk spekglad paadje. En daar ging het mis: mijn rechtervoet gleed weg, mijn stokken gaven een extra impuls naar achteren en ik landde schuin achterover op mijn waterfles op de rots. Mijn thorax was direct erg pijnlijk en ik voelde iets bewegen dat niet hoort te bewegen. En ik had een enorme pijn bovenop mijn schouder hoewel ik mijn arm onbeperkt kon bewegen: diafragmaprikkeling volgens het boekje, hopelijk niet ten gevolge van een bloeding. Een pneu had ik gelukkig niet, op 2500 meter hoogte. Onze telefoons hadden geen bereik en dankzij de hulp van medewandelaars lukte het om een refuge te bereiken waar men met een vaste telefoonlijn een taxi belde. Na veel haarspeldbochten kwamen we bij een gezondheidscentrum waar een jonge huisarts, die ik eerst voor een aios aanzag, zelf een X-thorax en een echo maakte. Het is een skigebied en men is gewend aan botbreuken. Hierop liet hij enthousiast mijn elfde rib zien: 'Kijk, hier loopt-ie, en vervolgens gaat-ie daarboven verder, en dan weer hier beneden. En o ja, de twaalfde is ook gebroken maar die ligt netjes, kijk maar.' Alleen communicatie over mijn schouderpijn verzandde in een Frans-Engelse spraakverwarring, en ik was na alle fysieke inspanning en stress niet meer in staat om goed uit te leggen wat ik bedoelde. Ik nam maar aan dat de ribpunten zelf het diafragma zo prikkelden. Gelukkig was díe pijn de volgende dag over – die van de ribben helaas niet.
Loes Swaan, revalidatiearts bij Rijndam Revalidatie
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
