Pupilreflex

Tijdens de voorbereidende praktijklessen oogheelkunde vergde het bedienen van de spleetlamp het uiterste van mijn oog-handcoördinatie. Wat was ik trots toen ik het na veel oefenen eindelijk onder de knie leek te hebben.

Vol goede moed begon ik in de donkere decembermaand mijn coschap oogheelkunde in een gemoedelijk streekziekenhuis. Tijdens het meelopen op de poli vertelde mijn begeleider mij dat ik nu een bijzondere oogafwijking te zien zou krijgen. Bij het binnenhalen van de patiënt viel mij al op dat de oogarts de patiënt iets leek in te seinen. Ik nam plaats achter de spleetlamp en mocht de spotdiagnose stellen: wat was dit voor typische oogpathologie? Ik kreeg het warm, want dit oog was duidelijk anders dan alle andere ogen die die ochtend door de spleetlamp aan mij verschenen. Deze arts zou mij ook beoordelen, dus ik dacht – niet geheel zonder eigenbelang – koortsachtig na. Dit mocht ik niet missen. Arts en patiënt zaten ondertussen zichtbaar te gniffelen en hadden duidelijk lol in deze co zonder clou. Toen ik met een rood hoofd aangaf geen idee te hebben wat er met dit oog aan de hand was, gaf de patiënt het verlossende antwoord: hij had een glazen oog. Het controleren van de pupilreflex ben ik daarna nooit meer vergeten…

Amanda van de Ketterij, jeugdarts KNMG i.o. Arnemuiden