Psychose

Ochtendgloren, half vijf ’s morgens. Ik zit in de auto op weg naar huis. Alleen. Alleen in de auto, alleen op de weg. Heerlijk! De man die ik net opgenomen heb, is paranoïde psychotisch en nu veilig: hij zag in iedere voorbijganger een Italiaanse maffioso en had eerder die nacht een van hen te grazen genomen.

Nietsvermoedend draai ik de rotonde bij de Berenkuil op. Niemand op de weg. Bij het volgende stoplicht ben ik ineens omgeven door auto’s. Wat louche ogende figuren draaien raampjes omlaag en roepen naar elkaar. Een enkeling stapt uit en er lijkt gehandeld te worden. Ik voel me niet meer lekker alleen, maar eenzaam en bang. Ik vergrendel mijn deuren van binnen uit en probeer zo snel mogelijk uit de rij te komen, naar huis. Ben ik zelf nu tussen de maffiosi beland, of is dit hoe het voelt om psychotisch te worden? De volgende dag lees ik in de krant dat op het terrein van de Veemarkthallen, vlakbij de plaats van dit ‘incident’, een groot tweedehands auto evenement plaatsvindt.

Mori van den Bergh, psychiater, Utrecht