Pijn en uitputting in Vietnam

Fietsend tussen de rijstvelden in Vietnam in 2017, kreeg onze 21-jarige zoon een ernstig ongeluk. Hij raakte verblind door de Vietnamese hoed die over zijn ogen zakte, raakte van de weg, sloeg over de kop en kwam 2 meter lager op zijn rug in een rijstveld terecht. Hij had direct heel veel pijn en als kinderarts zag ik dat het mis was.

Onze Vietnamese gids regelde bij gealarmeerde buurtbewoners een plank om hem op te vervoeren. Ik vermoedde een gebroken rug. Vanuit een nabijgelegen resort werd een golfkarretje aangevoerd. Met de plank achter op het golfkarretje en de gids en ik staand daarachter werden we naar een kliniekje 2 kilometer verderop gebracht. Daar werd met een foto van de wervelkolom al gauw mijn vermoeden bevestigd. Een echografie sloot gelukkig een lever- en miltruptuur uit.

Hij kreeg pijnstilling en moest vervolgens naar een groter ziekenhuis, voor een CT-scan. Het dichtstbijzijnde was in Hanoi, drie uur verderop, per ambulance. Ik ging mee, en gelukkig onze gids ook. Er was geen medische begeleiding noch monitoring in de ambulance. Ik heb nog een infuus kunnen regelen en wat extra zakken fysiologisch zout voor onderweg. Meer pijnstilling krijgen kon, maar geen morfine. Drieënhalf uur lang heb ik in de ambulance naast mijn zoon gezeten. Hij had vreselijk veel pijn, liggend op die harde plank. Elke tien minuten voelde ik zijn pols, om te checken of hij niet ergens verbloedde, waar ik voor vreesde vanwege een plankharde buik. Onderweg kon ik gelukkig bellen met mijn collega’s, traumachirurg en radioloog in ons ziekenhuis. De een verzekerde me dat de zorg in de grote ziekenhuizen in Hanoi goed was, de ander beloofde de plaatjes mee te beoordelen. Deze ondersteuning heeft mij erg geholpen.

Na de toch wel uitputtende rit kwamen we aan in het Hôpital Français. Daar werd heel vlot aanvullend onderzoek middels CT- en MRI-scan ingezet. Het duurde echter nog wel enkele uren voordat de dienstdoende orthopeed klaar was met vergaderen en om 20 uur in de avond kwam het verlossende woord. Er waren zes wervelfracturen vastgesteld, die gelukkig allemaal stabiel waren. Na acht uren lijden op een harde plank, kreeg onze zoon eindelijk morfine, en werd de zorg op westerse wijze voortgezet. Vijf dagen later kon hij met de uitstekende hulp van VvAA en SOS International gerepatrieerd worden.

Marja Louwers, kinderarts, Bernhoven

Lezersverhalen

Buitenland