Piano piano
Plaats een reactie
Als vreemde eend in de bijt ga ik al een jaar of vijf racefietsen met een West-Vlaamse racefietsgroep. Altijd met Pinksteren en altijd in de bergen. Het was twee jaar niet doorgegaan door covid. Bovendien had ik als longarts de nodige covidsneeuw gezien.
Het werd het mooie Toscane, Strade Bianche-baantjes. Ik zag er enorm naar uit. De reis liep als een trein (met het vliegtuig). Twee jaar eerder was ik ook in Toscane geweest. Na de pastamaaltijd omgekleed, ik had mijn Joop-Zoetemelk-Jumbo-Visma-gele trui aan (gekregen van de heer Pieterse, wielrenner, helaas overleden aan longkanker).
De eerste heuvel ging prima, wel liep mijn derailleur aan. De tweede heuvel ging niet, in no time verdwenen mijn vrienden uit het zicht. Eenmaal boven stapte ik af en prutste aan mijn fiets, maar de derailleur bleef haperen. Pff, wat was het heet, dan maar naar de schaduw van het elektriciteitshuisje lopen, dat was wel heel zwaar. Burn, ik geef op en app de volgwagen, gsm lijkt geen bereik te hebben. Gelukkig verschijnt na twintig minuten de grote witte bus met Wim.
Naar Volterra, mooi Etruskisch dorp, kende ik nog van twee jaar eerder. Cola met icetea en ik leek weer helemaal het heertje. Naar de fietsenmaker dan maar, morgen weer aan de bak. Ik liep met Wim en André en ineens, ik voel dat ik ga flauwvallen, ga nog op mijn knieën zitten, en val in een overheerlijke slaap. Baff, André geeft een dreun op mijn rug en ik kom verdwaasd bij. Huh, ik lag toch in bed?? Ik word een bank van een restaurant op getrokken. Pak mijn pols, die is 24. Met mijn Apple Watch maak ik een ecg. O help, totaal blok met escaperitme. De lieve restauranthouder tettert door zijn mobiel, hij belt de ambu.
Die is er snel en Koen ook, een anesthesioloog in de fietsgroep. ‘Go to Pisa!’ zeg ik tegen de twee gele Italianen. Ik wist namelijk dat ik als de sodemieter een pacemaker nodig had, en twee jaar eerder had ik het universitaire ziekenhuis van Pisa gezien; daar konden ze dat wel dacht ik.
Koen mocht mee en praatte mij de hele weg (bijna een uur) moed in. Maar ondanks alle medicatie bleef ik traag. En nu zag ik het zelf op de monitor, een vlakke lijn. Koen, ik ga flauwvallen, mijn dochter is nog maar 14…
Ik dacht dat er een monster op mijn borst zat, maar het was de vakkundige Koen die mij hartmassage gaf en ik kwam weer bij. Inmiddels zwaaiden de deuren open, werd ik de crash room binnengebracht, opgetuigd. Mijn gele shirt van mijn lijf geknipt, maar ik was er nog.
‘You have perfect coronaries’, zei de prof, en ik had ook binnen het halfuur een noodpacemaker. Op de coronary care unit had ik een brady-tachycardiesyndroom. En de verpleging zat maar te tetteren. Hou toch je kop, please give me Cordarone, en ik wil slapen. De grootste tetteraar kwam naar mij toe en tetterde dat ik met mijn mondmasker op moest slapen. Met mijn zwaarste stem daverde ik: ‘Piano piano!’ De Italianen waren verder fantastisch en voor mijn cardioloog daar, Catherina, voel ik een enorme dankbaarheid.
Ik ben al weer bijna volledig terug, maar piano piano is wat ik ga doen, minder werken en nog meer genieten van alle kleine dingen in het leven, zoals de glimlach van mijn dochter.
Harry van Looij, longarts, Bravis ziekenhuis
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
