Paniekaanval
3 reactiesEen tevoren gezonde Spanjaard van 56 jaar, al jaren in onze praktijk, was met vakantie geweest naar zijn thuisland en kwam op mijn spreekuur. Hij legde drie medicijndoosjes op mijn bureau en schoof ze naar mij toe. Ik vroeg wat er was gebeurd en bekeek intussen de verpakkingen. Terwijl hij geestdriftig zijn verhaal deed bleek het te gaan om een bètablokker, een bloedverdunner en een antidepressivum. De man zag er gezond uit: zo gezond als vakantiegangers er na de zomer uit kunnen zien. Ik stelde nog wat vragen en begreep dat hij een paniekaanval had gehad. Wát een defensieve behandeling, dacht ik, typisch zo’n buitenlandse dokter die gelijk de hele differentiaaldiagnose wegpoetst met een overkill aan medicatie.
‘Hoe gaat het nu met u?’
‘Helemaal goed, geen last meer gehad.’
‘U ziet er ook goed uit’, beaamde ik.
Ik begon aan een omstandige uitleg over wat de dokter in Spanje volgens mij had bewogen om te kiezen voor al deze medicijnen, in plaats van bijvoorbeeld te kiezen voor één van de drie. Het was speculatief, maar ik schoof de bètablokker en de bloedverdunner alvast terzijde. Ik pakte het doosje met de SSRI en zei dat ik overwoog om dit ene middel nog even voort te zetten en dan af te bouwen. Hij keek me vertwijfeld aan en ik realiseerde me dat we elkaar kwijt waren…
‘Geeft u me nu mijn recepten of niet?’
Ik was van mijn à propos: ‘Wilt u al deze medicijnen dan blijven innemen?’
‘Natuurlijk’, sprak hij verontwaardigd: ‘de kamer van die dokter in Spanje hing vol met diploma’s en oorkondes. Bij u hangt helemaal niks. Wie denkt u dat ik geloof?’
Met stomheid geslagen gaf ik hem drie herhalingsrecepten voor drie maanden. Maar daar is het gelukkig uiteindelijk toch bij gebleven.
G.H. Rach
KNO-arts/ Hoofd-Hals chirurg, WILLEMSTAD CURAÇAO
Op Curaçao zien wij regelmatig patiënten die uit de omringende landen komen: Colombia, Venezuela, de Dominicaanse Republiek, Haïti, Cuba, Jamaica en natuurlijk uit Europa (Nederland!) en de Verenigde Staten. Een palet aan diagnosen en therapeutische ...voorschriften. De patiënt komt dan met een dikke map foto’s , uitslagen van diagnostiek verricht en recepten, die dan demonstratief op mijn bureau worden gelegd: “doctor, eso es mi problema”. De “Latino’s” zijn daar marktleiders in. De Europese collega’s zijn voor ons iets beter invoelbaar ( variantie van oost-west europa) en de Amerikanen zijn bij voorbaat defensief en smijten met antibiotica.
Het zomaar overnemen van de voorschriften lijkt mij niet gezond. Ook niet voor drie maanden. Het kost enige moeite en tijd om op een druk spreekuur het hele dossier door te nemen en de CD’s met het beeldvormend onderzoek te bekijken, ervan uitgaande dat ze ook goed openen, op de computer. Om daarna, na het onderzoek, je tong te krullen en in je beste Español, Patois, American, Oxford of Caribbean English jouw conclusie over te brengen aan de patiënt. En zoals ‘slands wijs, ‘slands eer, uit te leggen dat bepaalde medicatie hier weer anders genaamd is dan waar ze vandaan komen. De generische naam dus weer opzoeken.
Ik ben Nederlands opgeleid, zowel als arts (toen bestonden er gelukkig geen basis artsen) alsook, als specialist. Mijn opleider waarschuwde mij reeds: “ik heb je de beste opleiding gegeven..., maar realiseer je dat er in jouw omgeving een paar grote jongens rondlopen, waar je veel van kan leren en respectvol zal moeten benaderen...” Dit geef ik nu ook mee aan mijn, voornamenlijk Nederlandse, co-assistenten! Wees alert, zij zien misschien meer huiden donkerder dan triplex met een ander accent van de pathologie dan wat weer anderen zien bij huiden lichter dan triplex.
Gerold H. Rach, Curaçao.
M. Vasbinder
medico familiar y comunitario, 03725 TEULADA ALIC Spain
Geheel eens met collega van der Does. Althans in dit geval. Wij zien echter in Spanje ook typische gevolgen van het Nederlandse beleid. Een patiënt die al een jaar bij een psychiater loopt en bij binnenkomst de muur nodig heeft om niet om te vallen.... Hersentumor!
Vele patiënten met een discale hernia, die naar de pijnkliniek worden verwezen en na een ingreep hier weer jaren vooruit kunnen. EPOC/Asthma- patiënten die verkeerd gediagnosticeerd zijn en in werkelijkheid lijden aan hartfalen, vroeger asthma-cardiale genoemd. Geknoei met steunkousen die de circulatie belemmeren etc. etc.
Het geloof in de unieke Trombose dienst , die niets anders is dan een op gewin gerichte onderneming. Net of we hier geen INR kunnen bepalen en beoordelen.
Zo heeft elk land zijn medische tradities, die al snel tot gevaarlijke medische dogma's leiden. Aardig om daar eens internationaal over te gaan praten.
Jos Rensing
huisarts, den Haag
Collega Vasbinder beschrijft enkele casus die ik zou willen rangschikken in de categorie: " the last doctor always knows best".
Oftewel:" Symptomen en bevindingen worden in de loop der tijd steeds duidelijker en het wordt dan ook steeds makkelijker d...e correcte diagnose te stellen.
Zo zag ik recent een patiënt met hoestklachten die door Spaanse artsen niet correct werd behandeld omdat hij een open TBC bleek te hebben.
Die patiënt was boos op zijn eerdere dokters.
Ik heb hem uitgelegd dat ik geen betere dokter ben dan mijn Spaanse collega's omdat zo'n diagnose niet in een zeer vroeg stadium gesteld kan worden.
Dat lijkt mij een nuttigere benadering dan de staat van de gezondheidszorg in verschillende landen af te gaan meten aan de hand van incidentele succesverhalen.