Paardrijden in Mongolië

Onze dochter van 11 jaar wilde weleens wat anders dan die eeuwige klimvakanties in de Alpen. Dit jaar mocht zij kiezen. Het werd een paardrijvakantie in Mongolië, het moederland aller paardrijvakanties.

Nu was onze dochter de enige in het gezin die bekwaam was in het paardrijden. Deze kleinigheid heeft ons niet weerhouden. Nadat we twee weken met ons vieren en een gids en een volg-ossenwagen door het land waren getrokken, was ik van mening min of meer op gelijke hoogte te zijn gekomen met mijn paadrijkunsten als de lokale bevolking. Om dit te bewijzen kwam ik op het lumineuze idee om de gids voor een race uit te dagen. 

Daar gingen we; als een pijl uit de boog vertrokken wij. Nek aan nek raceten de paarden alsof Dzjengis Khan ons op de hielen zat. Tergend langzaam gebeurde het: mijn zadel begon te draaien richting de buik van mijn paard. En daarmee kwam ik oog in oog te hangen met mijn eigen paard. Kennelijk was mijn blik weinig geruststellend. Mijn paard maakte direct een haakse bocht terwijl ik, overeenkomstig de Wet van behoud van impuls, nog enige tijd rechtdoor door de lucht vloog. Met een daverende klap landde ik en sloeg enkele malen over de kop. Daar lag ik, honderden kilometers van het dichtstbijzijnde asfalt. 

Toen ik weer enigszins bijkwam, voelde ik een daverende pijn rond mijn clavicula. Mijn eerste zorg was vooral: kan ik mijn voeten nog bewegen? Dat was het geval. Mijn volgende zorg was: hoelang het zou duren voordat ik verbloed zou zijn bij een miltruptuur? Gelukkig was er behalve een claviculafractuur niets aan de hand. 

Wel heb ik toen geleerd dat ondanks mijn zeer hoge pijngrens, net als bij alle andere mannen in mijn huisartsenpraktijk, een claviculafractuur flink invaliderend is. 

Nooit heb ik mij zo ver van huis gevoeld als de eerste dagen in de ger, waar ik heb liggen bijkomen na deze klap. Liefdevol verzorgd bij het douchen en de nazorg na de call of nature. 

Jacob Mus, huisarts

Lezersverhalen

Buitenland