Over de kop in Vietnam

Daar zat ik dan. In een zo warm mogelijk bad op een hotelkamer in Hoi An, Vietnam. Met mijn Zwitsers zakmes in de functies ‘zaag’ en ‘schaar’ was het me toch gelukt mijn linkerarm te verlossen van een bovenarmgips. Een uurtje geleden op de SEH van het lokale ziekenhuis had de orthopeed me verbijsterd aangekeken toen ik hem vroeg het gips te verwijderen. ‘No sir, no good. Plaster for six weeks.’ ‘En mag ik het gips er zelf afzagen met jullie zaag?’ ‘No sir, no good!’ Maar dat was buiten mijn zakmes gerekend.

Twee weken daarvoor werd in Sapa, in het noordwesten, onze aandacht getrokken door een vierdaagse MTB-tocht door de bergdorpjes. Mijn vrouw Sofie en ik waren meteen verkocht. De tocht zou starten op een bergpas met de prachtige naam Heaven’s Gate. Na een kilometerslange afdaling zouden we de geasfalteerde weg achter ons laten en via kleine paadjes de bergen ingaan.

Na twee kilometer afdaling ging het al mis. Met een hoge snelheid moest de gids voor mij vol in de ankers. De remmen van mijn MTB (‘new bike sir!’) waren zo strak afgesteld dat ik over het stuur werd gekatapulteerd en frontaal op mijn gezicht, of beter gezegd mijn helm, terechtkwam. Ik was bij kennis en nam snel de schade op: voortand afgebroken, wat wonden op mijn gelaat en mijn linker­elleboog bewegen was pijnlijk. ‘Radiuskopje!’ dacht ik meteen.

Gelukkig hadden we de jeep, inclusief een EHBO-set met mitella! De gids bracht ons terug naar Sapa, naar het plaatselijk ziekenhuis. Op dat moment was ik toch wel blij dat ik er zelf iets van afwist. Aan een traumascreening hoefde ik niet te denken, maar de foto interpreteren en aangeven welk gips ik wilde werd geaccepteerd door de zeer vriendelijke en behulpzame Vietnamese collega’s.

Micha Lutgens, huisarts, Hoensbroek

Lezersverhalen

Buitenland