‘Niet zo’n goede dokter’
2 reactiesZomer 2011, tijdens een fietsvakantie eilandhoppend in Denemarken. Onze dochter van vierenhalf komt betraand teruggesjokt van de trampoline met de mededeling dat haar armpje het niet meer doet. Het was in de tijd dat een pleister op haar knie voldoende reden was om een dag trekkebenend door het leven te gaan.
Aan het armpje is op het eerste gezicht niet veel te zien en we besteden er dan ook niet te veel aandacht aan. Bij het bedritueel blijkt het armpje echter nog steeds niet te willen meewerken. Navraag bij de oudste van negen leert dat ze opeens begon te huilen toen hij zijn zusje overeind wilde trekken op de trampoline.
Hmm, dat riekt naar een zondagsarmpje, maar vierenhalf?! Niet echt de voorkeursleeftijd meer. Nog niet helemaal overtuigd van de diagnose doe ik een poging tot repositie met luid gehuil tot gevolg. Een tweede en derde poging, met wat meer kracht, leveren nog meer gehuil op maar veranderen de situatie niet. De buren op de camping volgen het schouwspel geïnteresseerd. Pragmatisch wachten we tot de volgende dag: met de fiets op de ferry, naar een huisarts op het vasteland en vervolgens met de bus naar de SEH van een nabijgelegen ziekenhuis. Na vijf uur wachten plus een röntgenfoto volgt repositie door de SEH-arts, met meer kracht dan ik ooit bij enig zondagsarmpje aangewend heb. Een ijselijke gil van mijn dochter, maar een voelbaar knapje: het armpje doet het weer! Dit blijkt het hoogtepunt van de vakantie voor onze dochter: op school vertelt ze er in de kring uitgebreid over. De juf merkt op dat het wel makkelijk was dat ze een dokter mee had op vakantie, maar dochter antwoordt met een zorgelijk gezichtje: ‘Nou, dat weet ik niet hoor. Mijn mama kon mijn armpje niet maken, ze is denk ik niet zo’n goede dokter …’
Linda Bröker huisarts, Cuijk
meer lezersverhalen
L.E.C. van Duin-Trifunovic
gepensioneerd anesthesioloog, Utrecht
Reponeren van een luxatie is inderdaad een kunstje. Ik weet het uit eigen ervaring: ik heb vier maal een schouderluxatie gehad, aan beide zijden twee maal en deze drie van de vier keer zelf gereponeerd, de vierde keer is gedaan door mijn man, ook ane...sthesioloog.
1e keer : tijdens raften in de Grand Canyon.Ik gleed uit bij het weer aan boord springen, bleef met mijn arm in de touwen van het vlot hangen. Vago-vasaal van de pijn moest ik uit het water gevist worden. Ik wist nauwelijks wat ik deed, maar door onder tegen mijn elleboog te slaan ( om asdrukpijn op te wekken omdat ik dacht dat mijn arm gebroken was ) voelde ik ineens een klikje en was de pijn over : auto -repositie !
2e keer: na uitglijden in de badkamer in het Hilton hotel in de Sinai: andere schouder, niemand in de buurt. Ook zelf gereponeerd. Hoe weet ik ook eigenlijk niet,het is zo pijnlijk, dat je zo snel mogelijk die arm weer in de kom wil.
3e keer: in Oostenrijk hoog in de bergen op de ski-piste. Deze keer heeft mijn man hem er in 1 keer ingedraaid.
4e keer : thuis in de badkamer. Ik had inmiddels ervaring, dus ook weer zelf erin gedraaid.
En dan te bedenken dat ik talloze malen op de SEH anesthesie gegeven heb voor een repositie onder narcose omdat het zonder niet lukte !
PS: De badkamer is vrijwel zeker de gevaarlijkste plek van het huis !!
J.J.P. Lamoré
chirurg in ruste, Naaldwijk
Leuk verhaal, ik kan er een lang verhaal aan vast knopen. De dienstdoende assistent in het ziekenhuis die dit voor het eerst ziet raak in verwarring, laat een aantal foto's maken, soms ook nog vergelijkende foto's van de andere kant en roept uiteinde...lijk zijn baas. Het kind brult nog van de pijn, de baas komt, doe een handeling en de pijn is weg. Reponeren van een luxatie is toch echt een kunstje. De meest gemaakte fout is dat er teveel kracht wordt toegepast, het is zaak om het reponerende moment te vinden. Een beetje adductie, een beetje supinatie en proneren, zonder enige inspanning. In het nachtelijk uur heb ik een keer een poging gedaan om een kaakluxatie te reponeren, eindeloos lang met alle kracht drukken op de onderkaak. De kaakchirurg geroepen, die kwam niet al te vrolijk binnen, maakte en minimale beweging en de kaak was gereponeerd. Bij schouderluxaties wordt doorgaans ook te veel kracht toegepast. Gewoon niet nodig.