Niet zo alleen
Plaats een reactieIn de jaren zeventig was ik assistent in opleiding op de afdeling Interne geneeskunde van het Sint Lucas ziekenhuis in Amsterdam.
We waren met vier assistenten. Om de vier dagen en in de weekenden hadden we dienst. Als we al aan slapen toekwamen hadden we een lange weg naar de dienstkamers te gaan. Eerst langs afdelingen, trappen en een hal, ten slotte door het auditorium. Achter het auditorium lagen de dienstkamers van de gynaecologie, chirurgie en interne geneeskunde. Minutenlang liep je door de doodstille ruimtes. Het auditorium had een minieme spaarverlichting. Komend vanuit de helverlichte hal, zag je niets in het spaarzaam verlichte auditorium. Vele malen op een nacht liep je deze tocht. Alleen.
Op een nacht was ik al enkele keren van en naar de dienstkamers door het auditorium gelopen. Diepe rust en duisternis. Toen ik voor de derde keer die nacht, weer het auditorium binnenkwam, meende ik iets te horen. Ik stond een tijdje stil om te luisteren maar het bleef stil.
Een uur later moest ik opnieuw opdraven op de SEH en liep ik half slaperig door het auditorium. Opnieuw meende ik iets te horen maar ik moest snel verder naar de SEH.
Geruime tijd later kwam ik terug en nu voor de derde keer hoorde ik wat gesteun en gezucht. Zonder er verder bij na te denken deed ik de lichten aan die het auditorium fel verlichten.
Boven de stoelen van de eerste rij kwamen twee hoofden tevoorschijn die verschrikt achterom keken. Ik wilde maar één ding en dat was snel naar mijn bed.
Toen ik ze passeerde zag ik een bekende dokter en een verpleegkundige. Geen van beiden had veel om het lijf. ‘Doen jullie de lichten maar uit’, zei ik en ik haastte me naar m’n bed.
Blijkbaar was ik minder alleen geweest dan ik dacht.
Peter Bernink, cardioloog niet praktiserend, Groningen
Meer lezersverhalen over Het individu
Recente lezersbijdragen- Er zijn nog geen reacties