Niet meer te wekken

Ik werkte net als basisarts in een verpleeghuis. Ik had veel ziekenhuiservaring, maar nog niet in de verpleeghuiszorg.

Plots werd ik geroepen want: ‘Meneer V. is niet aanspreekbaar!’ Dus ik samen met de verpleegkundige er zo snel mogelijk naar toe. Meneer was vanmorgen gewoon wakker geworden, had zijn ochtendmedicatie gehad, maar toen de zorg hierna terugkwam om hem uit bed te helpen, was hij niet meer te wekken.

Ik deed alle controles en wat neurologische testen, maar kon niks vinden. Ik dacht aan simulatie, een relatief gevaarlijke diagnose om zo te stellen. Met dit in mijn achterhoofd belde ik met zijn dochter om te overleggen. Zij wilde graag even langskomen en dan kijken wat we zouden doen.

Tien minuten later kwam ik samen met de dochter de kamer van meneer binnen. Ze ging aan zijn bed zitten, pakte zijn hand en begon tegen hem te praten. Ineens gingen zijn open ogen en begon hij heel hard te lachen: ‘Ik heb de dokter voor de gek gehouden!’

We hebben er hard om gelachen en de glundering op zijn gezicht zal ik nooit meer vergeten. Door zulke dingen heb ik mijn hart verloren aan de ouderenzorg.

Bianca de Jong-Schmit, aios ouderengeneeskunde, Den Haag