Nachtdienst

Het is diep in de nacht. De angst voor mijn allereerste nachtdienst ligt nog vers in mijn geheugen. De enige arts in het ziekenhuis. Langzaam voelen de nachtdiensten al meer als een normale dienst.
Een huisarts belt. Hij heeft een mevrouw die al een week ziek in bed ligt. Ze is lethargisch en ziet er ziek uit. Of wij in het ziekenhuis kunnen kijken of er ernstige pathologie speelt.

Korte tijd later arriveert mevrouw. Ze ziet er slecht verzorgd uit, heeft een grauwe gelaatskleur en een verminderd bewustzijn. We starten onze eerste opvang. Buiten het verminderde bewustzijn vinden we geen afwijkingen in de vitale parameters. Ik voel dat er iets niet klopt, dat deze mevrouw veel zieker is dan haar waarden verraden.

Daar sta ik dan, beginnend arts-assistent. De minst ervaren dokter bij de meest zieke patiënt. Wat kan ik doen? Ik voel me machteloos, ik voel twijfel, niet geschikt om hier te staan.

Ik besluit de intensivist uit bed te bellen. ‘Ik weet het niet, maar het is niet goed’, is voldoende. Ze komt eraan. Geen minuut later zie ik de patiënt wegraken. Asystolie. Ik start de reanimatie.

Enkele minuten later betreden de intensivist en de cardioloog de kamer. Reanimatie blijkt tevergeefs. Na tien minuten stoppen we. De patiënt is overleden.

Verslagen lopen we de kamer uit. Het holle gerinkel van een telefoon uit mijn jaszak. Het lab. ‘We hebben zojuist een kalium getest van 10,2.’ ‘De patiënt is al overleden.’ ‘Oh.’

Ik zit alleen tegenover een vriendin van de patiënt. We spreken over de ziektegeschiedenis, over obductie. Mijn telefoon gaat. Op de CCU is een patiënt met een astma cardiale die niet opknapt. Of ik meteen wil komen. Ik bied mijn excuses aan aan de vrouw tegenover me en alleen ren ik naar boven.

Anoniem

Meer lezersverhalen over Het individu