Lezersverhalen
Karel Maseland
2 minuten leestijd
Lezersverhalen

Mond vol tanden

Plaats een reactie

GEHEUGENSPECIAL

Het was maandag 9 september 1996. Ik was om iets over 7 uur ’s morgens naar het ziekenhuis vertrokken. Mijn fiets de fietsenkelder in gereden en toen lopend over de mooie overloop in het atrium op weg naar onze polikliniek. Ik zou weer aan het werk gaan na een week congres van onze internationale wetenschappelijke vereniging in Parijs.

Midden op die overloop was ik opeens de weg kwijt, ik wist niet meer waar ik was en wat ik moest doen. Ik liep door en belandde bij een balie. Aan de dame die daar stond vroeg ik: ‘ Mevrouw, kunt u mij zeggen waar ik nu ben?’ Zij stond mij aan te gapen. Zij riep een net passerende arts die mij niet bekend voorkwam om hulp, want zij vond het griezelig vreemd wat ik deed. Later hoorde ik dat ik voor onze eigen polibalie stond en dat die dame een van onze eigen medewerksters was. Het vreemde was dat ik op dat moment een tweede passerende arts wel herkende. Misschien omdat deze arts al vele jaren in onze maatschap was, terwijl de eerste pas kort met ons samenwerkte.

Ik werd naar een kamer gebracht en moest daar achter een bureau zitten. Na enige tijd kwam een collega binnen die ik ook herkende als de neuroloog die mij al eerder eens gezien had wegens een tijdelijk geheugenverlies. Geleidelijk aan begon de wereld weer iets bekender te worden en na enkele uren was alles weer normaal. Behalve dat ik op deze dag acuut mijn werkzaamheden en aansluitend mijn praktijk heb moeten beëindigen.

Dit was namelijk de vijfde maal dat dit optrad. De eerste keer was vier jaar eerder, vijf dagen na mijn 55e verjaardag. Ik kwam ’s morgens op de afdeling om visite te lopen en bij het eerste het beste bed meende ik dat daar een nieuwe patiënt lag. Ik vroeg: ‘Waarom weet ik niet dat er vannacht iemand is opgenomen?’ Zuster verbaasd.

Ik sloeg de status open en zag daar aantekeningen in mijn eigen handschrift, hetgeen mij zeer bevreemdde. Gelukkig werd ik toen weggepiept. Daarna moest ik met het ochtendprogramma beginnen. De eerste patiënt was een meneer die een inwendig kijkonderzoek moest hebben ter controle van een behandeld carcinoom. Na afloop zat hij naast mijn bureau en zei: ‘En dokter, was het weer goed?’ En ik zat daar met mijn mond vol tanden, want ik wist niet meer wat ik nou gezien had.

Ik heb toen uitgelegd dat er iets met mij mis was, dat ik niet meer wist wat ik gezien had, mijn excuses aangeboden en hem gevraagd om zeer tot mijn spijt dit onderzoek op een latere datum te herhalen. Ik heb de rest van het programma af laten zeggen en ben de werkkamer van de neuroloog binnengestapt en heb hem mijn ervaringen van die ochtend verteld.

Het geheugenverlies duurde die dag ongeveer zes uur. Na verder onderzoek kreeg ik de diagnose: zeer waarschijnlijk TGA, transient global amnesia. Ik ben na enige tijd weer aan het werk gegaan, maar maakte mij wel zorgen over een eventueel nieuw accident terwijl ik aan het opereren zou zijn. Maar, hoewel er in de loop der jaren nog enkele TGA’s zijn opgetreden, gebeurde dat gelukkig buiten de ziekenhuissetting.

Karel Maseland, uroloog, Arnhem

Lezersverhalen
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.