Mijn eerste patiënt
1 reactieMijn allereerste patiënt als (basis)arts vergeet ik nooit. Op vrijdag mijn artsenbul ontvangen, ging ik de dinsdag erna in opleiding en belandde op de longafdeling in Enschede. Na een kennismakingsrondje met de verpleging werd een bejaard Twents boertje met spoed vanaf de poli opgenomen met COPD.
Een zuster moest assisteren met de anamnese, omdat ik plat Twents niet verstond. Die anamnese duurde (te) lang en aan het eind ervan overleed hij. Mijn eerste patiënt. Dat zou me niet overkomen. Dus begon ik meteen te resusciteren. Starre thorax, voorzichtig begonnen en de boel langzaam oprekkend, zoals me dat was geleerd. De zuster alarmeerde het reanimatieteam, dat prompt erna arriveerde. De leidinggevende cardiologieverpleegkundige stormde als eerste naar binnen. ‘Wat moet dat?’ luidde haar vraag, terwijl andere ‘behulpzame’ handen me van de patiënt af sleurden. Ze klom er meteen op en comprimeerde de thorax krachtig. Het kraakte oorverdovend. Achteraf dachten ze met een coassistent te maken te hebben. Ik was tenslotte ook nog maar koud binnen de poorten. Bij obductie had hij behalve multiple kleine longembolieën tevens een dubbele sternumfractuur, twaalf ribfracturen en een ruiterembolus. Het overlijden verklarend. Naast longemfyseem. Deze casus ben ik nooit vergeten. Mijn gehele verdere carrière stond een longembolie altijd bovenaan in de DD. Daar hebben een hoop patiënten baat bij gehad.
Rien Schrijver, gepensioneerd longarts, Den Helder
Gemma Olislagers-Lemmens
Huisarts , Den Bosch
Die laatste 2 zinnen; voltreffer, mooi!