Met één voet in het graf
Plaats een reactieVoordat ik geneeskunde ging studeren was ik in India, waar een geïnfecteerde wond mijn voet volledig deed opzwellen. Alle elefantiasis om me heen maakte me bang. Een Nederlandse student die in de buurt was, bleek een moeder te hebben die huisarts was en na een telefonisch consult zat ik gerustgesteld dagenlang met mijn voet omhoog. Ik wist dat mij een toekomst als geruststellend familieconsultant te wachten zou staan.
Jaren later herhaalde de geschiedenis zich. Ik was inmiddels bijna arts. Mijn jongere zus was de wereld gaan verkennen en al snel kreeg ik een serie verontrustende appjes uit Cambodja: ‘Aal, ben jij daar? Er is iets mis. Mijn voet is zóóó dik.’ Een ander zusje reageerde ongeïnteresseerd op de foto uit Cambodja met een ‘Gast… lelijk’, terwijl mijn moeder wilde dat ik onmiddellijk op het vliegveld zou stappen.
Maar dokter Google was mij voor, want al voor mijn inmenging vlogen termen als ‘infectie’, ‘Malarone-bijwerkingen’ en ‘nooit meer lopen’ in het rond. Toen zelfs amputatie langskwam, wist ik het zeker: als mensen maar lang genoeg blijven gissen naar een diagnose, begint er vanzelf een keer iemand over kanker. Een geneeskundige variant op Godwin’s law.
Als enige medisch onderlegde persoon in de familie wist ik wat mijn taak was: een gestructureerde anamnese, frequente fotobeoordelingen en vooral zorgen voor geruststelling. Via dagelijkse moderne appconferenties hielden we elkaar op de hoogte en raakte mijn zus er langzaam van overtuigd dat het inderdaad een reactie op een muggenbeet was.
Ter afsluiting appte ik na heel wat dagen van oedeemafname nog eens geïnteresseerd: ‘Kun je nog een putje drukken in je voet?’ Maar ik mag mezelf nog lang geen geruststellend familieconsultant noemen want zus appte terug: ‘Ja, er blijft een gat in staan! Wat is dat? Heb ik dan kanker?’
Alise van Heerwaarde, student geneeskunde, Utrecht
Meer lezersverhalen- Er zijn nog geen reacties
