Mensonwaardig

Ik kom geregeld bij een nog zelfstandig wonende weduwe van 93 jaar zonder kinderen. Een halfjaar geleden al is een aanvraag voor een verzorgingshuis gedaan, want ze is niet meer in staat om goed voor zichzelf te zorgen. Continu evenwichtsstoornissen waardoor ze geregeld valt, incontinent voor urine, verwaarloost zichzelf maar ziet dat zelf niet, hoort zeer slecht en kan geen telefoongesprek voeren. De thuiszorg doet haar best.

Medio maart is het eindelijk zover: ze krijgt een kamer toegewezen in een verzorgingshuis. Mevrouw is superblij dat de datum vaststaat, geen eenzaamheid en angst meer. Maar toen kwam corona.

De opname gaat niet door, want er is besmettingsgevaar. En dat niet alleen: de thuiszorg wordt stopgezet, want ‘alleen cliënten met medische noodzaak’ worden nog thuis gewassen! Ze kan ineens wél voor zichzelf zorgen? Eten wordt in de gang op een stoel gezet; hoe die op tafel moet komen wordt niet gevraagd. Thuiszorg stopt met de schoonmaak.

Ineens komt er niemand meer bij haar langs en zit zij helemaal alleen in haar grote huis. Dagelijks geeft zij aan: ‘Laat mij toch gaan, ik zou tekenen voor elke risico op het coronavirus. Ik ben klaar om dood te gaan. Alles beter dan dit en hoe lang nog??’

Haar huisarts heeft begrijpelijkerwijs ook andere zaken aan zijn hoofd en schudt ook geen oplossing uit zijn mouw voor dit probleem, waar er vast meer van zijn in den lande.

Is dit de goede zorg waar Nederland zo trots op is? Waar blijft de keuzevrijheid van de mens om wie het gaat? Soms bestaat kwaliteit van leven juist uit die (extra) aandacht met alle risico’s van dien, en brengt het verminderen van risico’s enkel nog meer schade toe. Laten we met zijn allen ook menswaardig blijven alsjeblieft!

Johan Janssen, oncoloog Canisius Wilhelmina Ziekenhuis, Nijmegen