Magiër

In het droogboeket op het bureau zit een microfoontje. Mijn eerste gesprek met Paul staat op cassette. Een 20-jarige knul met een guitig gezicht. Hij is gekleed als verpleegkundige. Dat zet mij op het verkeerde been.

Paul is geen verpleegkundige, maar naar eigen zeggen ‘magiër’. Hij kan op afstand bloed doneren aan kankerpatiënten, de ziekte van Parkinson herleiden tot een oud ongeluk, en dode vlinders tot leven wekken. Daar zit je dan als huisarts in opleiding met een vrachtje nutteloze kennis.

Zo jong en dan al te boek staan als schizofreen. Moeilijk te pruimen. Eigenlijk wil ik niets weten over zijn voorgeschiedenis. Ik mag Paul en Paul mag mij. Kunnen we niet normaal met elkaar praten? Er wordt een vervolgconsult van een uur ingepland. Maar Paul kan niet zolang wachten. Plots staat hij weer in de praktijk. Hij is niet door de deur maar door het raam naar binnen gekomen. Mijn opleider trekt Haldol op, maar Paul weigert de spuit. Daags erna leidt een poging om de jongen terug naar de inrichting te loodsen tot een achtervolgingsscène die niet zou misstaan in een thriller.

‘De volgende keer wil ik met jou spreken’, zegt Paul. In mijn dagboek schrijf ik: ‘Het ene moment ben ik enorm begaan met deze jongen, die voor mij nog steeds geen patiënt is. Ik zou hem met beide handen vast willen grijpen, door elkaar willen rammelen en toe willen schreeuwen dat hij nu maar eens moet ophouden met die aanstellerij. Maar het volgende moment ervaar ik iets onheilspellends, waarop ik totaal geen vat heb.’ Ook na jaren weet Paul mij nog te vinden, tijdens een toevallige ontmoeting op een receptie spreken we elkaar als oude kennissen en al mis ik zijn kaart met Kerstmis, ik zal hem nooit vergeten.

Ignace Schretlen, voormalig huisarts en publicist, Rosmalen