Madagascar

‘En we hebben wel 16 kilometer gewandeld in de bergen op Madagascar’, zegt ze. En weer valt mijn mond open van verbazing. Haar leven had aan een zijden draadje gehangen, een heel dun zijden draadje, toen ze vijf jaar terug als voetganger door een vrachtwagen werd aan­gereden. Ik herinnerde me die overdracht nog goed, en ook hoe weinig fiducie er in het algemeen was voor het uithalen van een botlap in verband met een acuut subduraal hematoom. En alsof dat niet erg genoeg was, had ze ongeveer alle complicaties gekregen die je kunt bedenken. Een hydrocephalus waarvoor een drain, meningitis, draininfecties met buikabcessen en epilepsie. En zij zat hier nu voor me, glunderend te vertellen over hun vakantie.

Madagascar. Ringstaartmaki’s en lemuren, regenwoud en bergen, ging het door me heen. Wat een voorrecht om dat te zien. En wat een voorrecht om háár nog eens te zien! Zeker nu nog, zo vlak voor het einde. Want in verband met mijn eigen gezondheid, moet mijn carrière om. Tot mijn grote verdriet.

Maar een recidiverende depressie en een manische psychose met inbewaringstelling en dwangmedicatie zijn me niet in mijn koude kleren gaan zitten. Als je opgepakt wordt door zes man, de kleren van je lijf gerukt worden, als je in een scheurhemd wordt gehesen en met geweld vastgehouden een spuit Haldol in je bil krijgt, dan is het leven even niet leefbaar. Ik ben daar in de isoleercel een kleine dood gestorven. En de nasleep is nog voelbaar. Madagascar, verzucht ik inwendig. Zou het ooit nog?

En ik kijk naar haar glunderende gezicht met de scheve mond. Haar spastische arm die ze niet meer kan gebruiken en haar stijve been waar ze dat allemaal mee heeft gedaan. En ineens weet ik het. Als ik het wil, zal het gebeuren. Soms is het niet de natuur of de dokter, maar de patiènt die hoop geeft…

Wendy van der Zande, aios neurologie, Leiden