Maar wat wil de patiënt eigenlijk?

Ik sta naast het bed van Sjoerd Veenstra. In de verte is Ameland te zien. Sjoerd is groentehandelaar met een klein bedrijfje aan huis. Transpiratiedruppels op zijn bleke voorhoofd. Angstige ogen. ‘Ik heb zo’n pien in de mage’, wrijft hij met zijn hand over zijn buik. Ik meen het te herkennen als passend bij een hartinfarct en zeg: ‘Je moet maar even naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje.’ Gejammer: ‘O dokter, moet dat nu, kan ik niet gewoon thuis blijven?’

Een zoon brengt Sjoerd naar Leeuwarden.

Enkele dagen later kom ik de zoon tegen in het dorp en vraag hoe het was gegaan. ‘We kwamen aan bij de eerste hulp’, vertelt hij, ‘en mijn vader zakte als dood in elkaar. Gelukkig waren de broeders er snel bij en begonnen hem te reanimeren. Nog dezelfde nacht is hij naar Groningen vervoerd en kreeg  hij vijf omleidingen. O, we zijn er zo blij om.’

Een paar weken later. Het is januari en er ligt een halve meter sneeuw. Na het spreekuur rijd ik mijn visiterondje en tot mijn stomme verbazing zie ik Sjoerd in de sneeuw staan. Alleen gekleed in een dunne blauwe overall. In de vrieskoude wind. Een brandende sigaret bungelt aan zijn lippen. Ondertussen tilt hij groentekratjes op. Verschrikt loop ik snel naar hem toe. ‘Sjoerd’, zeg ik ,’wat doe je nu? Je doet alles om een nieuw hartinfarct te krijgen. Je staat in de kou, je rookt een sigaret en je sjouwt zware kisten. Man, dit is levensgevaarlijk.’

Sjoerd kijkt me met intens verdrietige ogen aan en zegt: ‘Drie jaar geleden is mijn vrouw overleden, dokter, en ik mis haar nog elke dag. Voor mij hoeft het niet meer. Als ik nu dood neerval, niets is mij liever.’

Alles gedaan, alleen de patiënt vergeten te vragen: ‘Wat wilt u eigenlijk zelf?’

Lodewijk Ivo Crijns, arts-geriater, Driebergen