‘Lópen? Ge zijt zot!’
1 reactie
Eigenlijk had ik het kunnen weten, onlangs in de spreekkamer. Immers ben ik als Hollander in de jaren tachtig-negentig van de vorige eeuw opgeleid in Vlaanderen. Toen al maakte ik kennis met de valkuilen binnen de Vlaamse taal.
We lopen naar de spreekkamer. Drie weken geleden heb ik haar in het St. Lucas ziekenhuis te Gent geopereerd aan een gynaecologische tumor. Inmiddels zit heur dunne grijze haar weer in de krul en heeft ze haar zondagse jurk aan. Met ruim boven de 80 jaar woont ze op een boerenhofstee, net buiten het dorp. Ze is praktiserend katholiek, ook in de spreekkamer.
‘Dokter’, begint haar man, ‘het is drie weken na de operatie. Wat mag ze nu? Zij denkt dat ze alles weer kan.’ ‘Nou, lekker koken mag in ieder geval’, begin ik. ‘Enne’, ik richt me tot de patiënte, ‘begin zondag eens met lopen van de boerderij naar het dorp, naar de kerk bijvoorbeeld.’ Ze schiet overeind: ‘Ge zijt zot, dokteur, lópen na zo'n operatie. Laat mij beginnen met rustig stappen.’
Mijn frankske viel. Lopen in Vlaanderen is rennen. Ik had het kunnen weten, immers St. Paulus, de vriend van Lucas, sprak in zijn katholieke lezenswaardige brieven over de wedstrijd van het lopen. Bepaald geen zondagmiddagwandelingetje.
Adriaan Logmans, gynaecoloog en gynaecoloog-oncoloog in Zeeland en Vlaanderen
lees meer uit de verspreekkamer
kinderarts np, Eindhoven
Een lopend buffet heet in Vlaanderen dan ook een wandelbuffet.